Stories Talk | Νίκος Η. Παπαστεργίου "Ο απόλυτος ασφαλιστικός κώδικας, απαιτεί σχεδιαστικά εργαλεία και ρεαλιστικές παραδοχές"
Ξεναγός στη χώρα των θαυμάτων
Από την Χριστίνα Κατσαντώνη
Όταν ήταν μικρός, δεν άντεχε να βλέπει στενοχωρημένους ανθρώπους κι ευχόταν να είχε ένα μαγικό ραβδί, για να τους κάνει όλους χαρούμενους. Μεγαλώνοντας, ανακάλυψε πως το ραβδί δεν ήταν απαραίτητο. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος βρήκε στο θέατρο τη χώρα των θαυμάτων, που του επιτρέπει να κάνει τους ανθρώπους γύρω του να χαμογελούν, να αισθάνονται και να μοιράζονται μαγικές στιγμές μαζί του.
Τα πρώτα πρότυπα
Στα παιδικά του χρόνια ήταν ντροπαλός κι αθόρυβος. Μεταμορφωνόταν μόνο, όταν με τα αδέρφια του και την παρέα της γειτονιάς οργάνωναν σκετσάκια, εμπνευσμένα κατά κύριο λόγο από τις ασπρόμαυρες μορφές του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ο Ντίνος Ηλιόπουλος, ο Θανάσης Βέγγος κι όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί, που έμπαιναν στο σπίτι του από την οθόνη της τηλεόρασης ήταν οι παιδικοί ήρωες, στους οποίους έλπιζε κάποια στιγμή να μοιάσει.
Μεγάλωσε στο Βύρωνα κι από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήθελε να γίνει ηθοποιός. Όταν έβλεπε αστέρια να πέφτουν, έκανε πάντα την ευχή να βρεθεί στη σκηνή. Το πέτυχε για πρώτη φορά στα 13 του, σε μια αυτοσχέδια σχολική σκηνή, σε ένα μαθητικό διήμερο με θεατρικά σκετσάκια. Ένιωσε αμέσως κάτι όμορφο σε σχέση με το κοινό. Κατάλαβε ότι αυτός ήταν ο δρόμος που θα διεκδικούσε στη ζωή του.
Οι γονείς του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου δεν έφεραν αντίρρηση στα όνειρά του. Δεν ήταν εύκολο να κάνουν κι αλλιώς. Όλες οι μαθητικές θεατρικές απόπειρές του στέφονταν από τις εγκωμιαστικές κριτικές και τις παροτρύνσεις των άλλων γονιών να μην μπουν εμπόδιο στο ταλέντο του κι αυτό έκαναν. Τελειώνοντας το σχολείο, ξεκίνησε σπουδές στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών κι έκανε την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο το 1992 στο «Καμπαρέ Στόρι» του Βαγγέλη Σειληνού.
Η διαδρομή προς την επιτυχία
Τα επόμενα χρόνια δεν ήταν τόσο εύκολα. Μέχρι που το 1999, η αποτυχία της παράστασης «Το ημερολόγιο του Αδάμ και της Εύας» που ανέβασε με την Ομάδα Δράσις, οδήγησε σε μια παράσταση που έγραψε τη δική της σελίδα στα θεατρικά δρώμενα, δημιούργησε νέο κοινό κι άλλαξε τις θεατρικές συνήθειες του παλιού.
Το «Μόλις χώρισα», που εξελίχτηκε σε θεατρικό γεγονός της χρονιάς, του έδωσε την ευκαιρία να υποδυθεί έναν Ισπανό με τόσο πειστικό τρόπο, που θεατές τον αναζητούσαν στο καμαρίνι και του μιλούσαν ισπανικά! Παράλληλα στάθηκε η αφορμή να πάρει ένα ρόλο στα τηλεοπτικά «Εγκλήματα». Η επιτυχία τού είχε μόλις χτυπήσει την πόρτα...
Έκτοτε η επιτυχία κυριάρχησε σταθερά στην πλούσια διαδρομή του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στο θέατρο, στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο κι ας μην ήταν αυτή το ζητούμενο. Χρειάστηκε να πει από νωρίς πολλά «όχι» για να μην τυποποιηθεί στον ίδιο χαρακτήρα, να αφιερώσει όλο τον χρόνο του σε πρόβες και αδιάκοπες παραστάσεις, να διανύσει όλη τη χώρα σε ατέλειωτες περιοδείες, να βγει να παίξει άρρωστος, κουρασμένος, σωματικά ή ψυχολογικά εξαντλημένος. Όχι κυνηγώντας την επιτυχία, αλλά αυτό που ήθελε από παιδί, να μη βλέπει γύρω του στενοχωρημένους ανθρώπους. Να μπορεί να τους κάνει να γελάσουν ή να συγκινηθούν, σίγουρα να νιώσουν.
Ευτυχία είναι...
Για τον Βασίλη Χαραλαμπόπουλο σήμερα το θέατρο είναι αυτό που λατρεύει στη ζωή του, αλλά όχι, δεν είναι η ζωή του. Έχει καταφέρει να βρει την ισορροπία ανάμεσα σε θέατρο, πρόβες, γυρίσματα και στην προσωπική του ζωή, στις στιγμές που περνάει με την οικογένειά του στο μικρό μπαξέ που έφτιαξαν στο εξοχικό τους.
Η μέχρι στιγμής διαδρομή του τον έχει διδάξει πως η ευτυχία είναι παντού, αρκεί να την κατανοήσεις, να μη την μπερδέψεις με την επιτυχία ή με τη λάμψη ενός fake κόσμου, να την αντιληφθείς και να την επιλέξεις. Όσο γι’ αυτούς που εύχονταν στ’ αστέρια από παιδιά, η πορεία του στη ζωή αποδεικνύει: οι ευχές βγαίνουν, αρκεί να τις κυνηγήσεις.