Εραστής της δημιουργίας, με όπλο την κίνηση

Από τη Χριστίνα Κατσαντώνη

Η σχέση του με την τέχνη είναι βιωματική. Ξεκίνησε να εκφράζεται μέσα από τον χορό, πριν μάθει να χορεύει. Ξεκίνησε να σκηνοθετεί και να στήνει δικούς του κόσμους, πριν καν αντιληφθεί τι είναι σκηνοθεσία, παρακινούμενος από ένα σχεδόν εμμονικό ενδιαφέρον για τη δημιουργία, που χαρακτηρίζει τον Κωνσταντίνο Ρήγο στη διαδρομή του στη ζωή και στην τέχνη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, κι αν και βίωσε την απώλεια του πατέρα σε μικρή ηλικία, μεγάλωσε σε μια δεμένη οικογένεια με τη μητέρα του και τις αδερφές της, εισπράττοντας αγάπη και αίσθημα ασφάλειας.

Στη γειτονιά, ήταν το παιδί, που οργάνωνε τα παιχνίδια και “έστηνε” παραστάσεις, οι οποίες παίζονταν στον ακάλυπτο της πολυκατοικίας. Αγαπημένο του χόμπι ήταν η φωτογραφία. Έβγαζε τα ξαδέρφια του στους δρόμους, ντυμένα με σεντόνια και τα έστηνε για να τα φωτογραφήσει. Η σκηνοθεσία, η ανάγκη να εκφραστεί μέσα από τη δημιουργία δικών του κόσμων, ήταν αισθητή από εκείνες τις πρώτες φωτογραφήσεις.

Η επίπονη διαδρομή προς τη γνώση

Τελειώνοντας το σχολείο, ο Κωνσταντίνος Ρήγος μπήκε στο Πανεπιστήμιο για σπουδές στα Οικονομικά. Παράλληλα, χορογραφούσε, χωρίς να ξέρει χορό. Όταν πήγε να δώσει εξετάσεις στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης γνώριζε ελάχιστα πράγματα. Δεν ήξερε πώς να πιάσει την μπάρα, δεν είχε καν παπούτσια μπαλέτου. Αυτό που του έδωσε το εισιτήριο για τη σχολή, ήταν ο αυτοσχεδιασμός του.

Ακολούθησαν τρία επίπονα χρόνια, κατά τη διάρκεια των οποίων υπήρχαν νύχτες που ξυπνούσε, κλαίγοντας από τους πόνους. Παράλληλα, όμως, ήταν χρόνια δημιουργικά, που του πρόσφεραν την απαραίτητη γνώση, ώστε να μπορέσει να δημιουργήσει τον δικό του κώδικα επικοινωνίας μέσα από τον χορό.

Η εκτόξευση ως καλλιτέχνης

Το 1990 ίδρυσε το Χοροθέατρο ΟΚΤΑΝΑ, το οποίο συνέβαλλε καθοριστικά στην ανάπτυξη του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Για τον Κωνσταντίνο Ρήγο, το ΟΚΤΑΝΑ ήταν το dna του, ήταν ένας κόσμος δημιουργίας, μέσα στον οποίο κλείστηκε ολοκληρωτικά. Ήταν, όπως λέει, το πυρ, που τον εκτόξευσε και ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο.

Η δουλειά του στο ΟΚΤΑΝΑ ενθουσίασε, χειροκροτήθηκε, ενίοτε και δίχασε. Το 1997, στην extreme για την εποχή παράσταση “Ίκαρος - Αιφνίδια αποσυμπίεση” στο Μέγαρο Μουσικής, κάποιοι θεατές έφευγαν πριν τελειώσει το έργο. Ήταν τρομακτική εμπειρία, τον έκανε όμως να συνειδητοποιήσει ότι αυτό που κάνει, πρέπει να διχάζει, να συγκινεί, να αρέσει και να μην αρέσει. Κι “έχτισε” ακριβώς πάνω σε αυτό, στο πώς θα ξεπεράσει τα όρια τα δικά του και του κοινού, σε μια αμοιβαία σχέση τέχνης και δημιουργίας.

Το 2000 έκλεισε τον κύκλο του ΟΚΤΑΝΑ με την “Τρελή ευτυχία” κι έφυγε για τη Θεσσαλονίκη, όπου ανέλαβε τη διεύθυνση του Χοροθεάτρου του ΚΘΒΕ. Τα επόμενα πέντε χρόνια το χοροθέατρο εξελίχθηκε σε μια ομάδα σύγχρονη, που ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο, και παρουσίασε κάποιες από τις παραστάσεις που ο ίδιος θεωρεί πιο σημαντικές της πορείας του, όπως “Ελεύθεροι πολιορκημένοι”, “Ταξιδιώτης του χειμώνα”, “Η Λίμνη των κύκνων”.

Συνδυάζοντας διαφορετικές τέχνες

Το 2005, αποχωρεί από το χοροθέατρο ύστερα από μια σύγκρουση με τον διευθυντή και επιστρέφει στην Αθήνα, όπου περνά ένα εξάμηνο στον καναπέ, βλέποντας τηλεόραση. Η ανάγκη δημιουργίας ήταν αυτή που επανέφερε τον Κωνσταντίνο Ρήγο από το σκοτάδι στο φως. Επέστρεψε με τις παραστάσεις “Bossa Nova” στο Εθνικό και “Συλφίδες” στην Εθνική Λυρική Σκηνή και με την απόφαση να αλλάξει ξανά τη διαδρομή του και να ασχοληθεί με το θέατρο, κάνοντας έργα όπως η “Έντα Γκάμπλερ”, μιούζικαλ όπως το “Καμπαρέ” και multimedia παραστάσεις όπως ο “Τιτανικός” και τα “Κόκκινα φανάρια”. Έργα, δηλαδή, που συνέδεαν ισότιμα πολλές διαφορετικές τέχνες μεταξύ τους.

Τον Ιανουάριο του 2018 ανέλαβε διευθυντής του Μπαλέτου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με πρώτη χορογραφία που παρουσίασε, τη Λίμνη των Κύκνων, στην οποία φλέρταρε με τη γοητεία του κλασικού χορού με ένα σύγχρονο τρόπο.  

Δημιουργία χωρίς τέλος

Στη διάρκεια της πορείας του, ο Κωνσταντίνος Ρήγος εισέπραξε το χειροκρότημα του κοινού σε πολυάριθμα διεθνή φεστιβάλ κι είδε τις χορογραφίες του να βραβεύονται σε διάφορους θεσμούς. Ασχολήθηκε με βίντεοκλιπ, σόου, συναυλίες και παιδικό θέατρο, ανέβασε μιούζικαλ και παραστάσεις από το αρχαίο, το σύγχρονο ελληνικό, αλλά και το παγκόσμιο ρεπερτόριο και συνεργάστηκε με σκηνοθέτες διαφορετικής φιλοσοφίας και στιλ. Σε όλη αυτή τη διαδρομή, οδηγός του στάθηκε πάντα η πίστη ότι η δημιουργία είναι σαν σκληρός δίσκος, που θέλει διαρκώς update.

Αν έπρεπε σήμερα να διαλέξει μία ιδιότητά του, θα δήλωνε σκηνοθέτης με “όπλο” τον χορό, ο οποίος γι’ αυτόν δεν είναι μόνο βήματα, είναι η κίνηση που υπάρχει γύρω μας, ο ίδιος ο αέρας που μας δίνει ζωή. Κι αυτό που δίνει νόημα στη ζωή -του, είναι πάντα η δημιουργία, το νέο όριο που κάθε πρωί τον προκαλεί να το ξεπεράσει…