Ο δρόμος μιας ζωής, με οδηγό την ποίηση

του Μάκη Προβατά

Ο Τίτος Πατρίκιος πιστεύει ότι η ποίηση δημιουργεί γέφυρες μεταξύ των ανθρώπων, ακόμα και αν είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους. Δηλώνει ότι ποίηση χωρίς βιώματα δεν γίνεται, αλλά και ποίηση μόνο με βιώματα πάλι δεν γίνεται.

Έγκλειστος στο Νησί των δακρύων

Από το ξεκίνημά της κιόλας, η ζωή του μοιάζει με μεγάλη μυθιστορηματική περιπέτεια. Η πρώτη εικόνα που θυμάται είναι από όταν ήταν τριών ετών στο υπερωκεάνιο Σατούρνια, ενώ επέστρεφε με τους γονείς του από την Νέα Υόρκη, αλλά μέχρι σήμερα δεν είναι σίγουρος αν απλά του την έχουν περιγράψει ή την έχει ζήσει.
Όμως, αυτό για το οποίο είναι σίγουρος, είναι ότι σε ηλικία τριών ετών βίωσε τον πρώτο του εγκλεισμό στο Ellis Island και χρειάστηκε να βεβαιώσει σε αμερικάνικο δικαστήριο ότι όντως αυτοί που ήταν μαζί του, ήταν οι γονείς του και δεν είχε απαχθεί…

Στην Αντίσταση και στην εξορία

Στη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Στα συσσίτια της κατοχής, γνώρισε μια παχουλή κοπέλα, τη Μαρία Καλογεροπούλου, παγκοσμίως γνωστή σήμερα ως Μαρία Κάλλας…
Η περιπέτεια της ζωής και οι γνωριμίες με πρόσωπα που επηρέασαν τη σκέψη και έκφρασή του συνεχίστηκαν στην εξορία. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘50 εξορίστηκε στον Άη Στράτη, όπου γνώρισε τον Ρίτσο, ο οποίος τον συμβούλεψε στα ποιήματά του να προσέχει τη χρήση των επιθέτων, γιατί είναι οι πιο επικίνδυνες λέξεις. Επίσης να μη χρησιμοποιεί πολλά αφηρημένα ουσιαστικά, όπως η δικαιοσύνη, η ελευθερία και η δημοκρατία, γιατί από την πολλή χρήση, καταντούν ρητορεία.
Στον Άη Στράτη, σε μία Κυριακάτικη έξοδο που είχαν όλοι οι έγκλειστοι στο καφενείο του χωριού, είχε και μία εμπειρία με τον Λουντέμη, η οποία του έμαθε πολλά, και η οποία δεν έχει πάψει μέχρι και σήμερα να τον εκπλήσσει...

Η πρώτη συλλογή, ο Μάης του ‘68 και ο Σαρτρ

Η πρώτη του ποιητική συλλογή "Ο χωματόδρομος" βγήκε, αφού πρώτα χρειάστηκε να πει ψέματα και να κρύψει τα χειρόγραφα σε μία βαλίτσα για να μην τα βρει ούτε η χωροφυλακή, αλλά ούτε και η καθοδήγηση.
Η μητέρα του, Λέλα, χρειάστηκε να πάει θεατρική περιοδεία με τον θίασο της "Καλής Καλό" για να μαζέψει χρήματα, ώστε να τον βοηθήσει να εκδώσει την πρώτη του ποιητική συλλογή.
Έζησε όλο τον Μάη του '68 στο Παρίσι μαζί με τους Γάλλους και είχε μια πολύ απογοητευτική εμπειρία από τον Σαρτρ, τον οποίο μέχρι εκείνη τη στιγμή θαύμαζε. Όμως στο Παρίσι ήταν που το 1970 γνώρισε το σημαντικότερο πρόσωπο της ζωής του, τη σύντροφο και μετέπειτα σύζυγό του, Ρένα Σταυρίδη.
Στη δεκαετία του '80 πήρε επίσημα το χαρτί για την αντιστασιακή του δράση, αλλά αρνήθηκε να πάρει σύνταξη αντιστασιακού, λέγοντας “μα, θα πάρω σύνταξη αντιστασιακού για πράγματα που έκανα 15-16 χρονών, για πράγματα που έκανα από αγάπη για την πατρίδα μου;”

Η διαχρονική ουσία των λέξεων

Ονομάζει ως μία από τις πιο μεγάλες εκπλήξεις της ζωής του, όταν πριν από μερικά χρόνια είδε ότι ένα απόσπασμα από την ποιητική του συλλογή "Σε βρίσκει η ποίηση" έπεσε στις Πανελλήνιες εξετάσεις του 2020.
Είχε και μια συζήτηση με τον Πρόεδρο Μακρόν όταν επισκέφτηκε την Ελλάδα, και κάθισαν στο ίδιο τραπέζι, και ο οποίος τον συμβούλεψε για τη σωστή σειρά των πραγμάτων σε αυτή τη ζωή…
Η τελευταία του ποιητική συλλογή "Ο δρόμος και πάλι" έχει ποιήματα γραμμένα μέσα στην καραντίνα και νιώθει  ότι συνδέεται με τον "Χωματόδρομο" που εκδόθηκε πριν από 66 χρόνια, γι' αυτό και ξεκινάει με ένα απόσπασμα από εκείνη τη συλλογή. 
Ο στίχος που πάντοτε θα τον συγκλονίζει είναι αυτός του Πινδάρου "Σκιάς όναρ Άνθρωπος". Θεωρεί μοναδική τη διαχρονική ουσία του αλλά και εκπληκτικό το γεγονός ότι πριν από χιλιάδες χρόνια είναι γραμμένος με τρεις ελληνικές λέξεις που χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα...