Ο κορυφαίος Διεθνής μπασκετμπολίστας συμβουλεύει: για να πετύχεις στο μπάσκετ δεν φτάνει μόνο το ταλέντο! Ανατρέχει στην πορεία του από τότε που ακόμα ανησυχούσε, αν θα ψηλώσει αρκετά, μιλά για την αμφισβήτηση και τους τρόπους αντιμετώπισής της, για τις ευθύνες που υπαγορεύει η παραμονή στην κορυφή και ο ρόλος του ηγέτη και εξηγεί πώς κατάφερε να βγει κερδισμένος ακόμα και από τις πιο αρνητικές εμπειρίες της ζωής του.
Γεννημένος ηγέτης στη ζωή και στο μπάσκετ
Από τη Χριστίνα Κατσαντώνη
Όταν ήταν μικρός είχε το άγχος, αν θα ψηλώσει. Έπινε πολύ γάλα κι έβαζε τη μητέρα του να τον μετράει κάθε μέρα, για να δει αν πήρε κανένα πόντο. Ίσως το γάλα να έπαιξε το ρόλο του, κρίνοντας όμως από τη μετέπειτα πορεία του, μάλλον η θέληση εκείνου του παιδιού έκανε το θαύμα της. “Ψήλωσε” πέρα από τα όρια της μεζούρας, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο μέτρο κι έφτασε στο ύψος της κορυφής σε Ελλάδα και Ευρώπη. Το όνομά του; Συνήθως τραγουδιέται ρυθμικά: Βα-σί-λης Σπα-νού-λης…
Ο Βασίλης Σπανούλης γεννήθηκε για να παίξει μπάσκετ. Το είχε μέσα του από μωρό, το αναζήτησε ως παιδί στην πρώτη επαφή του με τον αθλητισμό, όταν έπαιζε με τους φίλους του στις αλάνες της Λάρισας, το αναγνώρισε ως πεπρωμένο του πριν κλείσει τα 12, όταν ακόμα ανησυχούσε αν θα ψηλώσει. Μέσα του, όμως, ήταν ήδη σίγουρος ότι αυτό θα κάνει στη ζωή του και θα το κάνει πολύ καλά.
Η αποθάρρυνση και η υπόσχεση
Η σιγουριά του δεν κλονίστηκε στην πρώτη αποθαρρυντική εμπειρία, όταν στην πρώτη ομάδα του, στην Ε.Α.Λ. βρέθηκε καθηλωμένος στον πάγκο. Δεν απογοητεύτηκε. Πήγε στον Γυμναστικό Σύλλογο Λάρισας, όπου συνάντησε τον Νίκο Χατζή, πρώτο προπονητή που κατάλαβε ότι το μπασκετικό “θράσος” του είχε σοβαρά ερείσματα και προέβλεψε, μιλώντας στον πατέρα του: “Αν φτάσει το 1.90 μ., θα αφήσει εποχή...”. Πόσω μάλλον, δεδομένου ότι το ξεπέρασε.
Η απώλεια του πατέρα τον βρήκε σε ηλικία 15 ετών. Τότε ο Βασίλης Σπανούλης έδωσε μέσα του μια υπόσχεση: ότι θα τον κάνει περήφανο, ότι αυτό που ονειρεύεται, θα το πετύχει και για εκείνον. Και συνέχισε να “ψηλώνει”…
Τα πρώτα βήματα
Η επαγγελματική καριέρα του ξεκινά ουσιαστικά στο Μαρούσι το 2001. Η αρχή δεν ήταν και τόσο ρόδινη. Βρέθηκε σε μια πόλη που δεν γνώριζε, να βιώνει απορρίψεις και να περνάει μεγάλο μέρος των αγώνων στον πάγκο. Η αμφισβήτηση δεν τον πτόησε, τον πείσμωσε. Το έριξε στη σκληρή δουλειά, έχυσε τόνους ιδρώτα και εξελίχθηκε γρήγορα σε έναν ολοκληρωμένο περιφερειακό, που βελτίωνε σταθερά τις στατιστικές επιδόσεις του.
Σύντομα, ο Βασίλης Σπανούλης αναδείχτηκε καλύτερος νέος παίκτης της χρονιάς (2003), κίνησε το ενδιαφέρον των Ντάλας Μάβερικς κι έκανε το ντεμπούτο του στην Εθνική ανδρών στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Κι ακόμα, δεν είχαμε δει τίποτα…
Το όνειρο και ο εφιάλτης
Επόμενο βήμα ο Παναθηναϊκός, όπου την πρώτη του χρονιά κατέκτησε πρωτάθλημα και Κύπελλο και αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ της ομάδας στην Euroleague. Το όνειρο του ΝΒΑ πρόβαλλε μπροστά του με το κάλεσμα των Χιούστον Ρόκετς το 2006. Το όνειρο εξελίχθηκε σε εφιάλτη, καθώς ο προπονητής Τζεφ Βαν Γκάντι δεν τον είχε στα πλάνα του. Κάθε αρνητικό, βέβαια, μπορεί να κρύβει κάτι θετικό. Έκανε τη σκληρότερη προπόνηση της ζωής του κι αυτή απέδωσε καρπούς με την επιστροφή του στην Ελλάδα και στον Παναθηναϊκό ένα χρόνο μετά.
Στην επόμενη τριετία, ο Βασίλης Σπανούλης πανηγύρισε -μεταξύ άλλων- τρία πρωταθλήματα και την πρώτη του Euroleague (2009). Kαι το 2010, σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, μετακινήθηκε στον Ολυμπιακό...
Γεννημένος ηγέτης
Τα αίτια μιας τέτοιας απόφασης μπορούν να αναζητηθούν στο κάρμα ή ίσως στον χαρακτήρα του. Στο γεγονός ότι αντλεί κίνητρο από τον αυξημένο βαθμό δυσκολίας, κάτω από υψηλή πίεση. Δεν τον επηρέασαν οι αντιδράσεις. Είχε τον στόχο να οδηγήσει την ομάδα στην αναγέννηση κι αργά ή γρήγορα θα τον πετύχαινε. Όπως και έγινε αφού κι η ιστορία, απλώς πειθάρχησε στη θέλησή του.
Δύο χρόνια μετά, ο Ολυμπιακός με αδιαμφισβήτητο ηγέτη τον Βασίλη Σπανούλη επέστρεψε στους τίτλους σε Ελλάδα και Ευρώπη για να μετρήσει έκτοτε δύο τίτλους Euroleague, ένα Διηπειρωτικό, τρία Πρωταθλήματα, κι ένα Κύπελλο, ενώ ο ίδιος αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Euroleague και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και πρώτος στις ασίστ.
Σταθερός οδηγός του, η πίστη ότι για να είσαι ηγέτης, πρέπει να εμπνέεις και να πετυχαίνεις, να δίνεις το σωστό παράδειγμα και να έχεις αποτέλεσμα. Δεν αρκεί να είσαι ψηλός και αθλητικός. Πρέπει να έχεις χαρακτήρα στην καθημερινότητα.
Με αυτή τη φιλοσοφία, μεγαλώνει ως παραδοσιακός πατέρας τα έξι παιδιά που έχει αποκτήσει με την Ολυμπία Χοψονίδου, και δεν παραλείπει να τους μεταφέρει το μήνυμα: όταν έχεις όνειρα και δουλεύεις γι’ αυτό που αγαπάς, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, θα “ψηλώσεις”…
