Ο φωτογράφος των διάσημων πορτρέτων μοιράζεται μυστικά της τέχνης του και αναμνήσεις από τις συναντήσεις του με κορυφαίες προσωπικότητες της μόδας, της πολιτικής και του πολιτισμού από όλο τον κόσμο. Συγκρίνει την εποχή του σκοτεινού θαλάμου με την εποχή της ψηφιακής επεξεργασίας και εξηγεί γιατί σε μια επαγγελματική φωτογράφηση ιδέες μπορεί να έχει μόνο ο φωτογράφος.
Η τέλεια φωτογραφία ξεκινά από τη φαντασία - του
Από την Χριστίνα Κατσαντώνη
Όταν φωτογραφίζει, για μια στιγμή ερωτεύεται. Οραματίζεται το φως, την ατμόσφαιρα, την κίνηση, που θα δώσουν στη στιγμή την τελειότητα, που μόνο το μάτι του ερωτευμένου μπορεί να δημιουργήσει. Η τέλεια φωτογραφία για τον Τάκη Διαμαντόπουλο ξεκινάει πάντα από τη φαντασία. Η τέχνη του ρεπορτάζ, του “taking photos”, ποτέ δεν του άρεσε. Προτίμησε και παραμένει άξιος υποστηρικτής της τέχνης του “making photos”, που σημαίνει να μπαίνεις στο στούντιο, να ανάβεις τα φώτα και με μόνο οδηγό τη φαντασία σου, να αιχμαλωτίζεις στιγμές που αγγίζουν το τέλειο...
Οι πρώτες εικόνες
Η φωτογραφική μηχανή ήταν πάντα στα χέρια του -δεν θυμάται καν ποια ήταν η πρώτη που έπιασε. Ο Τάκης Διαμαντόπουλος γεννήθηκε και μεγάλωσε σε μια οικογένεια με παππού, πατέρα και αδερφό φωτογράφους. Έμαθε τα μυστικά της φωτογραφίας μέσα στο στούντιο του πατέρα του, όπου εργάστηκε ως βοηθός για πάνω από 15 χρόνια. Εκεί εξοικειώθηκε με τα μεγάλα ονόματα, που έπαιρναν θέση μπροστά στον φακό του εξαιρετικού φωτογράφου πατέρα του, εκεί έβαλε τη φαντασία του να δουλέψει, μετουσιώνοντας στο χαρτί τις πρώτες δικές του ιδέες. Κάποιες από αυτές, τις έσκιζε ο πατέρας, χωρίς καμία εξήγηση. Έπρεπε μόνος να καταλάβει το γιατί. Έπρεπε να πάρει θέση το μάτι του φωτογράφου.
Στο πλευρό του πατέρα, έκανε και τις πρώτες φωτογραφίες θεάτρου με το Εθνικό στην Επίδαυρο, αλλά και φωτογραφήσεις μόδας σε επιδείξεις που γίνονταν τότε σε κοσμικά σαλόνια. Μια που στην Ελλάδα δεν υπήρχαν ακόμα περιοδικά, τον τράβηξαν τα ξένα περιοδικά, που ξεφύλλιζε σε κεντρικά περίπτερα. Η κατάλληλη συγκυρία ήρθε όταν η γαλλική Vogue θέλησε να κάνει μια φωτογράφηση στην Ελλάδα. Κι η τύχη τα έφερε έτσι, ώστε οι πρώτες φωτογραφίες του, που δημοσιεύτηκαν σε περιοδικό, ήταν αυτές στη γαλλική Vogue το 1972.
Η φωτογραφική περιπλάνηση
Το 1975 άνοιξε με τον αδερφό του, Ντίνο, το δικό τους στούντιο και λίγο αργότερα μαζί εξέδωσαν για μια διετία το περιοδικό “Cover”. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, η φωτογραφική περιπλάνηση του Τάκη Διαμαντόπουλου συνεχίστηκε στο Παρίσι και το Μιλάνο, όπου συνεργάστηκε για μια διετία με τον εκδοτικό οίκο Condé Nast, πριν επιστρέψει ξανά στην Αθήνα, όπου και διατηρεί σήμερα το δικό του στούντιο.
Μέχρι το πέρασμα στην ψηφιακή εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του ‘90, με ένα γρήγορο υπολογισμό, διαπίστωσε ότι είχε περάσει περίπου 3,5 χρόνια από τη ζωή του μέσα στον σκοτεινό θάλαμο. Βγήκε από αυτόν και υιοθέτησε με ενθουσιασμό τα νέα δεδομένα, όταν κατάλαβε πόσες περισσότερες δυνατότητες έδιναν στα χέρια του φωτογράφου. Προσοχή, όμως, εν αρχή είναι πάντα η φαντασία. Κι όπως εξηγεί, η φιλοσοφία του photoshop είναι ότι για να επεξεργαστείς με αυτό μια φωτογραφία, πρέπει να έχεις από πριν την τέλεια φωτογραφία…
Η ουσία της φωτογραφίας
Κατά τη διάρκεια της πορείας του, ο Τάκης Διαμαντόπουλος έχει κάνει φωτογραφήσεις για τα περισσότερα ελληνικά και ξένα περιοδικά κι έχει δημιουργήσει τα φωτογραφικά πορτρέτα κορυφαίων προσωπικοτήτων από τον ελληνικό και διεθνή χώρο, όπως η Κατρίν Ντενέβ, η Χάνα Σιγκούλα και η Παλόμα Πικάσο, η Ναστάζια Κίνσκι με τον Πολάνσκι, η Μπρουκ Σιλντς με τα χέρια στο στήθος, η Μελίνα Μερκούρη με κλειστά μάτια, η Αλίκη Βουγιουκλάκη μελαχρινή, ο Μάνος Κατράκης ως Δον Κιχώτης, ο Αντρέας Παπανδρέου, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η πλειονότητα Ελλήνων πολιτικών…
Σε κάθε περίπτωση, προσπαθεί να κάνει πάντα αυτό που έχει φανταστεί. Ο Τάκης Διαμαντόπουλος φωτογραφίζει γρήγορα για να μην επιτρέψει στο μοντέλο του να εγκλιματιστεί, ώστε να αρχίσει να ενεργοποιεί και τη δική του φαντασία. Ιδέες έχει μόνο ο φωτογράφος, λέει μια βασική αρχή του. Όσο για την ουσία της φωτογραφίας στα πορτρέτα, που γι’ αυτόν προηγούνται όλων των άλλων φωτογραφήσεων, βρίσκεται στα μάτια. Το θέμα είναι το πώς θα βγάλεις τα μάτια κάποιου, κάτι που ο ίδιος ανακάλυψε μέσα από τις φωτογραφίες, που χωρίς εξήγηση, κάποτε του έσκιζε ο πατέρας του…
Η καλύτερη φωτογραφία του
Η καλύτερη φωτογραφία για εκείνον είναι πάντα η τελευταία του. Είναι ευχαριστημένος, όταν πετυχαίνει κατά 50% αυτό που έχει φανταστεί, αλλά κάθε φορά διεκδικεί το κάτι παραπάνω.
Στην προσωπική του ζωή, ο Τάκης Διαμαντόπουλος, ο οποίος βλέπει τη φωτογραφική παράδοση της οικογένειας να συνεχίζεται από την κόρη του, Σύλβια, δηλώνει ανήμπορος να τραβήξει μια επιτυχημένη φωτογραφία. Κρατάει τη φαντασία του για τη δουλειά του, το στούντιο του, όπου ανάβει τα φώτα, οραματίζεται την τελειότητα και -ανταγωνιζόμενος κάθε φορά τον εαυτό του- επιχειρεί να την αιχμαλωτίσει...
