Ο χρυσός Ολυμπιονίκης Λευτέρης Πετρούνιας, ο πρωταθλητής της ενόργανης γυμναστικής είναι ένας αθλητής-πρότυπο που δεν αφήνει τίποτα να τον καταβάλλει και συνεχίζει τις μάχες του, ακούραστα, στις κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις.
 
Επιμέλεια: Χριστίνα Κατσαντώνη
 
Το βιβλίο της ζωής του Λευτέρη Πετρούνια θα μπορούσε κάλλιστα να έχει τον τίτλο που ο διεθνής Τύπος εδώ και χρόνια του έχει απονείμει: «Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών». Ο ίδιος, τη στιγμή πριν αγωνιστεί, σκέφτεται μια φράση από ένα βιβλίο που δεν έγινε ταινία κι έχει τίτλο «Ο δρόμος του ειρηνικού πολεμιστή»: «Η ώρα είναι τώρα, ώρα μηδέν». Είναι η στιγμή που ο χρόνος μηδενίζει για τον Λευτέρη Πετρούνια και για το επόμενο λεπτό, δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο, πέρα από αυτόν και τους κρίκους.
 

Η νικητήρια πορεία του Λευτέρη Πετρούνια
 

Προσπαθώντας από μικρό παιδί

Πίσω από την κάθε λαμπρή στιγμή, υπάρχουν χιλιάδες ώρες προπόνησης τον χρόνο, αμέτρητος κόπος και πόνος, κιλά ιδρώτα, δάκρυα, φόβοι, χαρές, ελπίδες κι απογοητεύσεις. Όταν σε ηλικία περίπου πέντε χρονών, οι γονείς του τον έστειλαν για πρώτη φορά στο γυμναστήριο -ως ένα παιδάκι που διαρκώς κρεμιόταν στα δέντρα και έπρεπε κάπου να διοχετεύσει την ενέργειά του- νόμισε πως βρέθηκε σε ένα μεγάλο παιδότοπο! Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι.
 
Οι πρώτες διακρίσεις ήρθαν στην Τετάρτη Δημοτικού, όταν κατέκτησε πέντε μετάλλια στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Η επιβράβευση στάθηκε ένα επιπλέον κίνητρο, που τον κράτησε τα δύσκολα χρόνια που ακολούθησαν, όταν ο χρόνος του μοιραζόταν ανάμεσα στο σχολείο και στο γυμναστήριο.
 

Η ζωή μακριά από τις προπονήσεις

Μια διαφορετική «ώρα μηδέν» έφτασε στη ζωή του, όταν πια μπήκε στην εφηβεία. Το σώμα πονούσε από πόνους ανάπτυξης, δυσκολευόταν να προπονηθεί και ένιωσε να χάνει την πίστη του προπονητή του. Αποφάσισε να μην ξαναμπεί στο γυμναστήριο, να δει πώς είναι η ζωή στην άλλη πλευρά. Νόμιζε πως είχε τελειώσει με τη γυμναστική, όμως έκανε λάθος. Η γυμναστική δεν είχε τελειώσει μαζί του. 
 
Για τα επόμενα τρία χρόνια, ο Λευτέρης Πετρούνιας δεν κοίταξε πίσω του. Έκανε διακοπές, ξενύχτησε, διασκέδασε κι έφαγε απαγορευμένες μέχρι τότε τροφές. Κι όταν έφτασε η στιγμή να αποφασίσει τι θα κάνει στη ζωή του, κατέληξε ότι μόνο ένα πράγμα τον καλύπτει και αυτό είναι η γυμναστική. Κι επέστρεψε στο γυμναστήριο, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Ο δρόμος για το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο

Για να καλύψει τον χαμένο χρόνο, χρειάστηκε να κάνει υπερπροπόνηση, κυρίως όμως χρειάστηκε να ξεπεράσει την αμφισβήτηση ιδίως του προπονητή, που τον συμβούλεψε να τα παρατήσει. Δεν τον άκουσε. Είχε επιστρέψει για να πάρει αυτό που πίστευε ότι άξιζε.
 
Η πίστη του επιβεβαιώθηκε το 2009, όταν στο Παγκόσμιο Κύπελλο βγήκε 3ος, αποκλείοντας από το βάθρο και από το επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα το πρότυπό του, Δημοσθένη Ταμπάκο. Τότε ο 19χρονος Λευτέρης Πετρούνιας εκμυστηρεύτηκε στη φίλη του Βασιλική Μιλλούση ότι το 2016 θα γίνει χρυσός Ολυμπιονίκης. Εκείνη γέλασε, αυτός σοβαρολογούσε.
 
Το πρώτο χρυσό σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήρθε το 2015. Ακολούθησε άλλο ένα στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της ίδιας χρονιάς, όπου αγωνίστηκε δύο εβδομάδες μετά την απώλεια του πατέρα του. Η νίκη και η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες αφιερώθηκαν σε εκείνον. 
 
Το 2016 στους Ολυμπιακούς του Ρίο, ο Λευτέρης Πετρούνιας έζησε άλλη μια «ώρα μηδέν». Ανέβηκε στους κρίκους σαν να μην υπήρχε τίποτα άλλο στον κόσμο και οδήγησε την ελληνική σημαία στο ψηλότερο σημείο. Τη στιγμή του εθνικού ύμνου, είδε όλη του τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια του. Πόνοι, απογοητεύσεις, αποτυχίες, αμέτρητες ώρες προπόνησης, τα πάντα άξιζαν για εκείνη τη στιγμή.

Το χειρουργείο και η επιστροφή στις προπονήσεις

 
Το ταξίδι, έκτοτε, συνεχίζεται για τον Λευτέρη Πετρούνια με μεγάλες χαρές, συχνά και μεγάλες δυσκολίες. Το 2018 κέρδισε ακόμα ένα Παγκόσμιο, αγωνιζόμενος με έναν ώμο που δεν άφηνε περιθώρια πέρα από ένα επείγον χειρουργείο, ικανό να ανακόψει οριστικά την πορεία του στον αθλητισμό.
 
Πέρασε μια μετεγχειρητική περίοδο εξαιρετικά δύσκολη, κλείνοντας τα αυτιά σε προβλέψεις ότι δεν θα μπορέσει να αγωνιστεί ξανά στο ίδιο επίπεδο. Έμαθε από την αρχή να χρησιμοποιεί το χέρι του και έπιασε τους κρίκους σαν να ήταν η πρώτη φορά -και εκείνοι χάρηκαν (ξανά) για τη γνωριμία.
 
Με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του Απριλίου του 2021, ο Λευτέρης Πετρούνιας διέψευσε κάθε αρνητική πρόβλεψη και έγινε ο αθλητής με τα περισσότερα χρυσά στην ιστορία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων. Μεγάλος σύμμαχος σε αυτό το επίτευγμα και «βράχος» στη ζωή του σε χαρές και λύπες, η σύζυγός του Βασιλική Μιλλούση και οι δύο μικρές κόρες τους.
 
Με την οικογένειά του στο πλευρό του, συνεχίζει να δουλεύει σκληρά και να δίνει ειρηνικά τις μάχες του στις κορυφαίες αθλητικές διοργανώσεις, προσεγγίζοντας κάθε δυσκολία ως κίνητρο και αντιμετωπίζοντας κάθε φορά τον αγώνα ως την «ώρα μηδέν», ως το λεπτό που στον πλανήτη υπάρχουν μόνο αυτός και οι κρίκοι.