«Τα έργα τέχνης μάς μιλούν». Η Ελευθερία Ντεκώ φώτισε την Ακρόπολη και άλλαξε το μεγαλύτερο μνημείο του κόσμου για όλους μας. Φώτισε τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων για να κερδίσει το κόκκινο χαλί των βραβείων Emmy, ίδρυσε έδρα στο Πανεπιστήμιο με την ύλη του μαθήματός της… Η Ελευθερία, ένας πολίτης του κόσμου μας ταξιδεύει στο δικό της φως, στους δικούς της πιο αγαπημένους προορισμούς. Μαγικές εικόνες μέσα από ειλικρινή λόγια.
Η καλλιτέχνις του φωτός
Από τη Μία Κόλλια
H Eλευθερία Ντεκώ, η γυναίκα που τιθασεύει και αναδεικνύει το φως, η ηγετική φυσιογνωμία στη χώρα μας και διεθνώς στον χώρο του φωτισμού, βλέπει τα πάντα με τον δικό της, μοναδικό τρόπο. Η Ελευθερία «μεταμορφώνει» παραστάσεις για το θέατρο, τη μουσική και τον χορό και «ντύνει» κτίρια και μνημεία. Ο φωτισμός της Ακρόπολης υπήρξε σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματά της, καθώς και η συμμετοχή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004, ως Διευθύντρια και Σχεδιάστρια φωτισμού, στις τελετές έναρξης και λήξης.
Διεκδικώντας πάντα την κορυφή
Η Ελευθερία είναι μαχήτρια, πείσμων, ευαίσθητη και λεπτολόγος. Είναι μια άψογη επαγγελματίας, που φροντίζει να ανατροφοδοτεί συνεχώς το πάθος της, κάτι που θεωρεί απαραίτητο για όποιον θέλει να παραμείνει ηγέτης στον χώρο του. Η Ελευθερία Ντεκώ είναι μια χαρισματική Ελληνίδα που υμνεί το μεγαλύτερο φυσικό πλεονέκτημα της χώρας μας, το φως, με τον καλύτερο τρόπο.
Για το έργο της στον φωτισμό της Ακρόπολης, τον Απρίλιο του 2021, απέσπασε τρία σημαντικά βραβεία στα Darc Awards 2020, μεταξύ των οποίων και το Μεγάλο Βραβείο «Ultimate Darc Award», ως «best of the best» lighting design 2020.
Νωρίτερα, τον Σεπτέμβριο του 2005, στην 57η τελετή της Academy of Television Arts and Sciences της απονεμήθηκε το βραβείο Emmy, στην κατηγορία Outstanding Lighting Direction, για την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004. Η συνεργασία της με τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, που έφερε και αυτή την τιμητική διάκριση, ήταν σίγουρα μια καθοριστικά σπουδαία περίοδος στην καριέρα της.
Φως στην Ακρόπολη, φως στη ζωή
Η Ελευθερία ισχυρίζεται πως τα μνημεία μιλούν στον καλλιτέχνη που καλείται να συνδιαλλαγεί μαζί τους για κάποιο λόγο. Έτσι, εκείνη έχει μάθει να τα ακούει προσεκτικά και να εκτελεί με τον καλύτερο τρόπο αυτό που της «ζητούν».
Ο νέος φωτισμός του μνημείου της Ακρόπολης, ένα έργο ζωής, θα αποτελεί για πάντα την κορυφαία της στιγμή. Πέρασε εκατοντάδες ώρες εκεί, να περιδιαβαίνει τον λόφο και την κάθε του γωνιά, αναζητώντας όσα επιθυμούν αυτά τα αριστουργήματα που στέκουν εκεί αιώνες. Η Ελευθερία πέτυχε να αναδείξει με εξαιρετικό τρόπο το σημαντικότερο μνημείο του κόσμου, σε μια Αθήνα που πλέον μπορεί να το δει από πολλά διαφορετικά σημεία, υμνώντας έτσι μαγευτικά τη μεγαλύτερη κληρονομιά της Ελλάδας.
Το λαχείο που άλλαξε τη ζωή της
Μικρό κορίτσι, αδημονούσε να παίζει στους δρόμους και τις αλάνες, κάτι που κατάφερε γύρω στα 8 της χρόνια, όταν πια μετακόμισαν από το Μετς όπου μεγάλωσε και πήγαν στην Αργυρούπολη. Η αγάπη για τη μουσική και τον χορό προήλθε από τους γονείς της, για τους οποίους ξεχειλίζει από τρυφερότητα. Τους θυμάται πάντα στο σπίτι να τραγουδούν, να χορεύουν και να φτιάχνουν δώρα με τα χέρια τους. Η ίδια, από τότε, έβλεπε τα πάντα μέσα από τον κύλινδρο που αποσπούσε από ρολά χαρτιού, ενώ αποτύπωνε στιγμές και εικόνες με μια φωτογραφική μηχανή δώρο.
Η Ελευθερία Ντεκώ έφυγε για να σπουδάσει στην Αμερική χορό εξαιτίας μιας τυχερής στιγμής, μιας σύμπτωσης απίστευτης, όταν οι γονείς της κέρδισαν το λαχείο, με αποτέλεσμα να καταφέρουν να τη στείλουν να πραγματοποιήσει το όνειρό της.
Η Νέα Υόρκη για την Ελευθερία δεν ήταν μόνο οι σπουδές αλλά ουσιαστικά ένας τεράστιος νέος κόσμος εμπειριών -από τις μουσικές του δρόμου ως τη γνωριμία της με ανθρώπους διαφορετικούς και τις ευκαιρίες που ανοίγονται, έζησε εκεί 5 χρόνια, πλούσια σε όλα. Στη Νέα Υόρκη, η Ελευθερία Ντεκώ παράλληλα εργαζόταν ως σχεδιάστρια φωτισμών και δίδασκε Lighting Design στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης (NYU).
Δαμάζοντας το φως
Το 1992 επιστρέφει στην Ελλάδα, στη γενέτειρά της, σε μια εποχή που ακόμη το επάγγελμά της δεν είναι καν γνωστό ως τίτλος, πόσο μάλλον να το εκτελεί μια γυναίκα. Όμως δεν αργεί να κερδίσει τις εντυπώσεις και να πάρει τη θέση της στο θέατρο, και στο εμπορικό και στο ποιοτικό -αν υφίστανται αυτοί οι διαχωρισμοί. Θέατρο, μουσική και χορός, όπερα και εικαστικές εγκαταστάσεις: καταπιάνεται με όλα, με τον ίδιο ζήλο και την ίδια αφοσίωση και φυσικά λαμβάνει εξαιρετικές κριτικές, διακρίσεις και βραβεία. Μεταξύ άλλων της απονεμήθηκε ο τίτλος «Γυναίκα Καλλιτέχνις της Χρονιάς 2009» για τη συμβολή της στο θέατρο και στις τέχνες γενικότερα.
Έχει κατ’ επανάληψη προσκληθεί να σχεδιάσει τον φωτισμό παραστάσεων σε διεθνή φεστιβάλ. Δημιούργησε έδρα στο Πανεπιστήμιο με το αντικείμενό της και είναι Επίκουρη καθηγήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου διδάσκει «Θεατρικό Φωτισμό» από το 2005. Επίσης, το 2000 δημιούργησε ένα τμήμα αποκλειστικά για τον αρχιτεκτονικό φωτισμό, που πια απευθύνεται σε πλήθος αρχιτεκτονικών έργων που αφορούν εμπορικούς, δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους.
