Ο δημοσιογράφος, που έχει ταυτίσει το όνομά του με την ερευνητική δημοσιογραφία, ανατρέχει στη διαδρομή του από τα πρώτα ρεπορτάζ μέχρι τα πιο επικίνδυνα. Περιγράφει τις ιστορίες που τον κινητοποιούν, τις αρχές της ερευνητικής δημοσιογραφίας, τις αποτυχίες, τις απολύσεις και τα “όχι” που χρειάστηκε να πει και εξηγεί γιατί δημοσιογράφος είναι αυτός, που ντρέπεται να ρωτήσει...
Ταξίδι αντοχής στην περιπέτεια της δημοσιογραφίας
Από τη Χριστίνα Κατσαντώνη
Η δημοσιογραφία για τον Τάσο Τέλλογλου είναι ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι, που έχει αρχές, ανατροπές και έντονες συγκινήσεις. Ένα ταξίδι, που απαιτεί κόπο και χρόνο, διαρκή κινητικότητα, επιμονή και κυρίως αντοχή. Ένα ταξίδι, που όχι δεν είναι αγώνας ταχύτητας, δεν είναι 100άρι, αλλά αγώνας ζωής.
Η επαγγελματική ζωή του εξελίσσεται σε μεγάλο βαθμό στον δρόμο, μέσα στο αυτοκίνητο, με το οποίο μετακινείται διαρκώς από το ένα μέρος στο άλλο, για να συναντήσει ανθρώπους και να καταφέρει να φτάσει μέσα από τις διηγήσεις τους στην ιστορία, που κρύβεται πίσω από την ιστορία, που βγαίνει στη δημοσιότητα. Μια δουλειά που απαιτεί διάθεση να κάνεις το έξτρα μίλι και να μη φοβάσαι να καταστρέψεις αυτό που φαίνεται, αντιστρέφοντας αυτό που λένε οι Αμερικανοί: Never destroy, an interesting story. Για τον Τάσο Τέλλογλου, ισχύει το αντίθετο: πάντα να καταστρέφεις την ιστορία, μέχρι να βρεις τι πραγματικά υπάρχει πίσω της.
Μεγαλώνοντας με Deutsche Welle και BBC
Η περιέργεια γύρω από το τι συμβαίνει στον κόσμο καλλιεργήθηκε από τα παιδικά του χρόνια. Μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας κι έχει να θυμάται αξέχαστα παιδικά καλοκαίρια στην Πάρο, την εποχή που το νησί δεν είχε ακόμα ρεύμα, ούτε τουρίστες. Η οικογένεια του Τάσου Τέλλογλου ήταν πολιτικοποιημένη, συγγενείς του είχαν εξοριστεί ή συλλαμβάνονταν για εκδηλώσεις ενάντια στη Δικτατορία, ενώ μέσα στο σπίτι άκουγαν μανιωδώς Deutsche Welle και BBC.
Οργανώθηκε πολύ νωρίς στην Κομμουνιστική Νεολαία, κάτι που για την οικογένειά του τότε, στάθηκε ανήκουστο. Τελειώνοντας το σχολείο, ύστερα από παρότρυνση του πατέρα του, επέλεξε τη Νομική, που στάθηκε γι’ αυτόν μεγάλο σχολείο. Του έδωσε την ευκαιρία να έρθει σε επαφή με σημαντικές προσωπικότητες και να παρακολουθήσει τις παραδόσεις προσώπων όπως ο Γεώργιος Αλέξανδρος Μαγκάκης στο Ποινικό Δίκαιο και ο Εμμανουήλ Ρούκουνας στο Διεθνές.
Πήρε μια πρώτη αίσθηση του τι σημαίνει δουλειά, όταν ως μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας, ξεκίνησε να δουλεύει σε εργοστάσια και οικοδομές. Παράλληλα, άρχισε να ταξιδεύει κυρίως σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης για να πάρει μια γεύση από το τι πραγματικά γίνεται στον κόσμο.
Το ξεκίνημα και το πρώτο πρωτοσέλιδο
Το 1985, έχοντας ήδη γράψει κάποιες φορές στον Οδηγητή, αποφασίζει να πάρει μέρος σε ένα διαγωνισμό διηγήματος που οργάνωναν “Τα Νέα”, με μια ιστορία γύρω από έναν υπάλληλο ταχυδρομείου, ο οποίος ανοίγει γράμματα. Η ιστορία του χαρίζει το πρώτο βραβείο, που πέρα από το χρηματικό ποσό των 100.00 δρχ. ήταν μια πρόσληψη. Συναντιέται με τον Λυκούργο Κομίνη, ο οποίος τον παραπέμπει σε μια νέα εφημερίδα της εποχής, έτσι το 1986 βρίσκεται στην “Πρώτη”.
Ξεκινά να κάνει ρεπορτάζ γύρω από τοπικά θέματα. Το πρώτο του πρωτοσέλιδο, γεννιέται όταν η τύχη και η ανάγκη για ένα γάλα, τον οδηγούν σε ένα γαλακτοπωλείο, όπου ακούει την είδηση της πώλησης ενός ξενοδοχείου.
Δυο χρόνια μετά την άφιξή του στην εφημερίδα, βρίσκεται στο Λονδίνο, για να καλύψει την ενημέρωση σχετικά με την εξέλιξη της υγείας του τότε πρωθυπουργού, Ανδρέα Παπανδρέου. Ήταν ο πιο νέος και ο πιο άπειρος μεταξύ των δημοσιογράφων που βρίσκονταν εκεί, όπως ήταν οι Κώστας Χαρδαβέλλας, Λάμπης Τσιριγωτάκης και Γιώργος Λιάνης, ο οποίος τότε τον αποκαλούσε Τομ Σώγιερ.
Εξελίσσοντας την ερευνητική δημοσιογραφία
Έκτοτε, ο νεαρός “Τομ Σώγιερ” μεγάλωσε, όμως η περιπέτεια της δημοσιογραφίας συνεχίζεται για εκείνον με πολυάριθμους σταθμούς εντός και εκτός συνόρων (όπως “Καθημερινή”, ΑΝΤ1, ανταποκριτής στη Γερμανία για μια 7ετία, Mega, “Βήμα”, Σκάι...), μεγάλες επιτυχίες ή απογοητεύσεις, επιμονή και προσήλωση στην έρευνα.
Το 1998, ο Τάσος Τέλλογλου μαζί με τους Αλέξη Παπαχελά και Παύλο Τσίμα δημιουργούν το “Μαύρο Κουτί”, μια εκπομπή ερευνητικής δημοσιογραφίας, που συναντά μεγάλη απήχηση στο κοινό κι αφήνει το δικό της στίγμα στην ιστορία της τηλεόρασης. Ακολουθούν κι άλλες εκπομπές σε διαφορετικά κανάλια και πολυάριθμες σημαντικές έρευνες. Μόνο στην τηλεόραση έχει γυρίσει και παρουσιάσει πάνω από 250 μεγάλης διάρκειας ρεπορτάζ, ενώ για το έργο του έχει βραβευτεί επανειλημμένως με το βραβείο Πρόσωπα, αλλά και με το δημοσιογραφικό βραβείο Μπότση.
Για τον Τάσο Τέλλογλου, αυτό που εξακολουθεί να έχει σημασία είναι οι ιστορίες, που τον κινητοποιούν να τις ερευνήσει. Ιστορίες που έχουν ανατροπές, που αλλιώς φαίνονται κι αλλιώς είναι στην πραγματικότητα και που του δίνουν την ευκαιρία, εκεί όπου οι άλλοι σταματούν, αυτός να συνεχίζει “σαν τον γραφικό του χωριού”, σε ένα μακρύ ταξίδι αντοχής, με οδηγό τη φράση που άκουγε μικρός από έναν προπονητή του στον Πανιώνιο: “Δεν είναι 100άρι ρε βλάκα…”.
