Η σχεδιάστρια, που έδωσε άλλη πνοή και αισθητική στην ελληνική μόδα, ανατρέχει στη ζωή της από τα δύσκολα παιδικά χρόνια και τις σπουδές στο Λονδίνο της εποχής των Μπιτλς μέχρι την επιστροφή στην Ελλάδα και τις πρώτες δημιουργίες. Μιλά για την οικογένεια, τους φίλους, τις σχέσεις της με σημαντικές προσωπικότητες όπως η Μελίνα Μερκούρη, τη σοβαρότητα της υπόθεσης που λέγεται μόδα και συμβουλεύει τους νέους που θέλουν να μπουν στο χώρο τι πρέπει να προσέξουν και τι να αποφύγουν.
Ο ατσάλινος μίσχος της ελληνικής μόδας
Από τη Χριστίνα Κατσαντώνη
Την έχουν χαρακτηρίσει “ξωτικό”. Το αποδέχεται, χωρίς να είναι σίγουρη σε τι να το αποδώσει. Ίσως, στην κοριτσίστικη φωνή, στη χαμηλόφωνη εκφορά του λόγου, στη γλώσσα του σώματος, στην αρμονία και χάρη που εκπέμπει η παρουσία της. Μια παρουσία διακριτική, που δεσπόζει στον χώρο της ελληνικής μόδας εδώ και δεκαετίες. Ένας λεπτεπίλεπτος μίσχος, που δημιουργεί ανάμεσα σε δαντέλες κι απαλά υφάσματα, αλλά όπως έχει πει για εκείνην, η στενή φίλη της, Κάτια Δανδουλάκη, είναι φτιαγμένος από ατσάλι…
Τα πρώτα patchwork
Η Λουκία έμαθε στα δύσκολα από τα πρώτα χρόνια της ζωής της. Γεννήθηκε στη Σάμο, αλλά πολύ γρήγορα μετακόμισε με τη μητέρα της στην Αθήνα. Οι γονείς της χώρισαν πολύ νωρίς, μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα κι αυτό που θυμάται είναι τη δυσκολία που αντιμετώπιζε στο σχολείο, όταν τα παιδιά ρωτούσαν τι δουλειά κάνει ο μπαμπάς της, κι εκείνη δεν ήξερε να απαντήσει. Η μητέρα της ήταν αυστηρή, την έβαζε να διαβάζει όχι μόνο τα μαθήματα του σχολείου, αλλά και μεγάλους συγγραφείς, Ντοστογιέφσκι και Τολστόι. Στην ίδια άρεσε να φτιάχνει πράγματα με τα χέρια της, να κομματιάζει υφάσματα, παλιά φορέματα της μητέρας και χαρτιά και να φτιάχνει patchwork, πριν καν μάθει τι είναι το patchwork. Η αισθητική ήταν πάντα κομμάτι της ζωής της, όμως τότε δεν της περνούσε από το μυαλό ότι το μέλλον της είναι συνδεδεμένο με το στιλ και τη μόδα.
Στο Λονδίνο των Μπιτλς
Τελειώνοντας το σχολείο, αποφάσισε ότι θα κάνει κάτι σχετικό με σχέδιο και εσωτερική διακόσμηση. Η μεγάλη περιπέτεια για τη Λουκία ξεκίνησε στο Λονδίνο, την εποχή της επανάστασης και των Μπιτλς, σε μια περίοδο αλλαγών, κατά την οποία η αγγλική πρωτεύουσα ήταν το κέντρο του κόσμου. Σπούδασε αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων και σχέδιο μόδας στο Saint Martins, ενώ παράλληλα ξεκίνησε να δουλεύει πάνω στην art de la table, όπου ανακάλυψε ότι ήταν αξεπέραστη. Κυρίως όμως ρουφούσε ό,τι είχε να της δώσει η πόλη και η εποχή, ανακάλυψε και ερωτεύτηκε τo boho στιλ, ταξίδεψε πολύ, συνάντησε σημαντικούς ανθρώπους και ξεκίνησε κάποιες σπουδαίες συνεργασίες.
Η παλιά αποθήκη, που έγινε ατελιέ
H επιδείνωση στην κατάσταση της υγείας της μητέρας της, την ανάγκασε να επιστρέψει στην Ελλάδα, έτοιμη για ένα νέο ξεκίνημα στο σχέδιο μόδας πια. Το πρώτο της βήμα ήταν να βρει τον κατάλληλο χώρο, τον οποίο ανακάλυψε σε μα αποθήκη με παλιά έπιπλα στο κέντρο της Αθήνας. Οι δημιουργίες της Λουκίας άρχισαν σιγά σιγά να τραβούν την προσοχή κι όταν τόλμησε την πρώτη επίδειξη μόδας,η Κατερίνα Τερζοπούλου φωτογράφισε δύο παλτό της, για το περιοδικό “Γυναίκα”. Κάπως έτσι το παραμύθι της στην ελληνική μόδα είχε μόλις ξεκινήσει... Από τότε μέχρι σήμερα, από το ατελιέ της έχουν περάσει σπουδαίοι καλλιτέχνες και σημαντικές προσωπικότητες της χώρας. Οι δημιουργίες της ξεχωρίζουν όχι μόνο για την αισθητική τους, αλλά και για το εντελώς προσωπικό, αναγνωρίσιμο ύφος, με το οποίο συνεχίζει να γράφει τη δική της ιστορία. Η υπογραφή της, όπως η ίδια λέει, είναι η τάση της να κομματιάζει τα υφάσματα, όπως έκανε μικρή με τα φορέματα της μητέρας της…
Ερωτική σχέση με τα υφάσματα
Στη Λουκία αρέσει να μπερδεύει τα υλικά, να ανακαλύπτει τι συνδέει τα υφάσματα, με τα οποία έχει μια σχεδόν ερωτική σχέση. Τα απολαμβάνει τόσο με την όραση, όσο και με την αφή και την ακοή. Άλλο ήχο έχει το θρόισμα του μεταξιού κι άλλο του ταφτά κι όπως λέει, είναι σαν να σου διηγούνται ιστορίες. Έτσι και οι δημιουργίες της, που συχνά έχουν μια υπαινικτική θεατρικότητα, έχουν να διηγηθούν τις δικές τους ιστορίες. Εδώ και σχεδόν μισό αιώνα, η Λουκία ισορροπεί με χάρη ανάµεσα στην υψηλή τέχνη και στις επιλεκτικές τάσεις της µόδας, φιλοτεχνώντας δημιουργίες όχι μόνο για τις συλλογές της, αλλά και για σπουδαίες θεατρικές παραστάσεις. Πηγές έμπνευσης της είναι κυρίως το σινεμά, η ζωγραφική, η μουσική και το θέατρο. Η μόδα για εκείνην είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση, που συνδυάζει πολλές διαφορετικές τέχνες μαζί, που απαιτεί σπουδές και συνεχή διάθεση για μελέτη και εξερεύνηση. Έχει τη γοητεία του εφήμερου, κάτι που είναι ταυτόχρονα ενδιαφέρον και εξαντλητικό. Η ίδια αφιέρωσε μεγάλο κομμάτι της ζωής της στη δουλειά της, όμως δεν έχει παράπονο από τις επιλογές της, που έγιναν με μότο ζωής τη φράση: “Κάνε αυτό που θέλεις τη στιγμή που το θέλεις”...
