Είναι ο επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδας στο Ομάν, ήταν για 15 χρόνια ο κτηνίατρος της Βασιλικής Αυλής του Σουλτάνου του Ομάν, είναι ένας πολίτης του κόσμου. Είναι πάνω από όλα ένας εξαιρετικά ευαίσθητος άνθρωπος – δεν θα τον εμπιστεύονταν άλλωστε αλλιώς αυτά τα τόσο επιβλητικά ζώα – με κάθε επίθετο που ξεκινά με τη λέξη «ανοιχτός» να του ταιριάζει. Ανοιχτόμυαλος, ανοιχτόκαρδος, ανοιχτοχέρης. Ο πολυταξιδεμένος Ηλίας Νικολακόπουλος έχει ζήσει σε πολλές διαφορετικές χώρες, παντρεύτηκε Ομανή, αγαπά την Ελλάδα και προσπαθεί στη ζωή του να αναζητά την ανθρώπινη διάσταση, να κατανοεί, να προσφέρει. Πάντα και παντού.

Από τη Μία Κόλλια

Μια ειλικρινής ομολογία για το πώς φθάνει κάποιος στο μακρινό… Ομάν, θα ήταν: μπορεί και τυχαία! Απλά μερικές φορές η τύχη, όπως όλοι γνωρίζουμε, παίζει παιχνίδια. Αλλά ας τα πάρουμε από την αρχή! Ως κτηνίατρος με διδακτορικό και ειδικότητα στα άλογα, έψαχνα για δουλειά σε χώρες με πολλά άλογα και, γιατί όχι, σε Βασιλικούς Στάβλους της Μέσης Ανατολής.

Στο Ομάν πήγα πρώτη φορά για δουλειά το 2005, αλλά τους είχα ξαναχτυπήσει την πόρτα το 1999. Τότε όμως άλλαξα γνώμη και διάλεξα, για δεύτερη φορά, το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, όπου δίδασκα και έκανα έρευνα.

Όταν επικοινώνησα ξανά με το Ομάν, το 2005, με θυμήθηκαν και με έφεραν σε επαφή με τον κυνηγό κεφαλών της Βασιλικής Αυλής, όπου και προοριζόμουν να δουλέψω.  Από εκεί και πέρα όλα κύλησαν στρωτά, πέρασα την συνέντευξη και προσλήφθηκα σε μία χώρα που έμελλε να αλλάξει την ζωή μου ριζικά.

Αν σταθεί κάποιος στις εξωτερικές παραστάσεις, το Ομάν είναι σίγουρα άλλος πλανήτης. Όμως είναι και έτσι και αλλιώς και πρέπει να είσαι ανοιχτός να το δεις. Εκεί οι Ομανοί κυκλοφορούν κυρίως με τις παραδοσιακές τους φορεσιές, άσπρες dishdasha για τους άντρες και μαύρες abbaya για τις γυναίκες, κάτι που για εμάς οπτικά είναι σχετικά ξένο. Όταν όμως «μπεις» στην κοινωνία, μιλήσεις με Ομανούς και τους συναναστραφείς αντιλαμβάνεσαι πως είναι απίστευτα παρόμοιοι με εμάς σε πάρα πολλά επίπεδα. Όταν με ζητούν να συγκρίνω, λέω πως η σημερινή κοινωνία του Ομάν είναι η κοινωνία της Ελλάδας του ’60.  Συντηρητική μεν – πολύ λιγότερο από ό,τι φανταζόμαστε - φιλόξενη δε, σε θέλει «σεβαστικό» και ειλικρινή, και όταν δει πως είσαι, σε περιβάλλει με πολλή αγάπη και σεβασμό.

Από παιδί ήμουν οργανωτικός και κοινωνικός, μου άρεσε ο κόσμος και η επικοινωνία. Έχοντας αλλάξει διάφορες χώρες, ηπείρους και περιβάλλοντα, για σπουδές και εργασία, είχα αναπτύξει τη δυνατότητα να συνδυάζω διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες και ιδέες. Επίσης, πάντα μου άρεσε να βοηθάω τους άλλους. Από την αρχή που πήγα εκεί λοιπόν, άρχισα να μαζεύω τους Έλληνες του Ομάν για ένα μηνιαίο καφέ, κάτι που εξελίχθηκε σε «θεσμό» της συνεχώς μεταβαλλόμενης ελληνικής κοινωνίας. Όλοι ήξεραν πως κάθε πρώτη Πέμπτη του μήνα θα βρισκόμασταν για καφέ σε ένα συγκεκριμένο μέρος.

Η τακτική επικοινωνία με την πρεσβεία μας της Σαουδικής Αραβίας, που μας εκπροσωπεί, ήταν το πρώτο έναυσμα πιο σοβαρής ασχολίας για την εκπροσώπηση της χώρας μας και κυρίως για την εξυπηρέτηση των συμπατριωτών μας. Έτσι από το 2017 έγινα και επίσημα επίτιμος Πρόξενος της Ελλάδας στο Ομάν.

Πρέπει να είσαι «ανοιχτός» να ακούσεις τι σου λένε τα ζώα. Κάθε ζώο σου μιλάει με το σώμα του, την κίνηση και την ενέργειά του.  Σου «μιλάνε» ξεκάθαρα, τίμια και χωρίς λοβιτούρες. Αυτό προσπαθούσα πρόσφατα να εξηγήσω σε μία συζήτηση που είχα με τους γιούς μου (6 και 8μιση) για τη γλώσσα που χρησιμοποιούν τα ζώα και αν την καταλαβαίνω. Για αυτούς είμαι ο Dr. Dolittle και μπορώ να μιλάω με όλα τα ζώα! 

Σου λένε τι τους αρέσει, πού πονάνε, πώς νιώθουν και αν κάτι τα βοηθάει ή όχι. Αν καταφέρεις σαν γιατρός να «συντονιστείς» στη γλώσσα τους, τότε δύο πράγματα συμβαίνουν. Πρώτον, καταφέρνεις να τα βοηθάς να ξεπεράσουν τον πόνο τους και δεύτερον γεμίζεις με χαρά που το καταφέρνεις. Και αυτό ισχύει για όλα τα ζώα.

Με τα άλογα μπορεί κάποιος να αναπτύξει μία ιδιαίτερη σχέση γιατί, εκτός από πολύ νοήμονα, είναι επικοινωνιακά και λόγω μεγέθους και δύναμης, ιδιαίτερα επιβλητικής παρουσίας. Η επικοινωνιακή σύνδεση με ένα άλογο είναι ιδιαίτερα αναζωογονητική και αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν όλοι οι αθλητές που ασχολούνται με τα άλογα.

Οι δυσκολίες δεν ξεπερνιούνται ποτέ, αν βιάζεσαι. Όταν κάποιος κάνει μία δύσκολη άσκηση στη γιόγκα, ποτέ δεν την καταφέρνει με την πρώτη προσπάθεια. Αυτοί που κάνουν χρόνια ξέρουν πως κάθε κομμάτι της νέας άσκησης, πρέπει να κατακτηθεί, πρέπει να ενταχθεί στην προηγούμενη γνώση, και μόνο τότε καταφέρνει κάποιος να «κρατήσει» την θέση με το σώμα και την αναπνοή του.

Ε, κάπως έτσι είναι και η ζωή στο εξωτερικό.  Συναντάς μικρότερες ή μεγαλύτερες δυσκολίες, αλλά προσαρμόζεσαι και τις ξεπερνάς, δημιουργώντας μία δική σου προσωπική αντίληψη και κατάσταση.  

Προσωπικά ήμουν πολύ τυχερός, αφού το Ομάν είναι η τρίτη χώρα όπου έμεινα για χρόνια, μετά τη Βουλγαρία και τη Σκωτία, και επειδή είναι μία ιδιαίτερα φιλόξενη, ευγενική και δεκτική χώρα.  Αυτό λοιπόν μείωσε δραματικά τις όποιες δυσκολίες μπορεί να συναντήσεις. Αντίθετα, μπορώ με ασφάλεια να πω, πως μέσα στην πρώτη εβδομάδα το είχα ερωτευτεί και αυτός ο έρωτας συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Πρέπει όλοι να έχουμε υπόψη μας –δυστυχώς- πως η ανισότητα είναι μέσα στη φύση της ζωής και είναι αναπόφευκτη. Εχουμε όλοι την κοινωνική και προσωπική ευθύνη του να βοηθάμε όσους δεν έχουν αλλά κυρίως την ευθύνη της προσωπικής μας προόδου και βελτίωσης. Θα εκπλαγείτε ίσως, αλλά παντού, και στο Ομάν, υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, εργατική τάξη και όλα τα κοινωνικά στοιχεία που έχουμε στις δυτικές κοινωνίες.  
Αυτό που είναι διαφορετικό στο Ομάν, σαν μουσουλμανική χώρα, είναι η αίσθηση της κοινωνικής ευθύνης και αλληλοβοήθειας που έχει ο μέσος Ομανός, ασχέτως τάξης ή οικονομικής επιφάνειας.

Η φιλανθρωπία εδώ, είναι μία κοινωνική και θρησκευτική υποχρέωση, με τη μορφή του ζακάτ (δεκάτης). Έτσι όλοι εδώ, με κάποιον τρόπο, είτε με δωρεές, προσωπική εργασία ή αγορές προσπαθούν με το 1/10 των «κερδών» τους να συνεισφέρουν και να βοηθάνε συνανθρώπους τους με διαφορετικές μορφές.

Θα σας δώσω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Όταν πεθάνει κάποιος, αφού εδώ δεν κάνουν στεφάνια, πολλοί συλλέγουν χρήματα και ανοίγουν ένα πηγάδι κάπου στην Αφρική, στο όνομα του νεκρού για να έχουν κάποιοι άγνωστοι σε αυτούς, φρέσκο, τρεχούμενο νερό.

Στο σπίτι μας, έχουμε τη συνήθεια κατά τη διάρκεια του Ραμαζανιού και ειδικά τα τελευταία δύο χρόνια της κρίσης, να μαγειρεύουμε για τους εργάτες της περιοχής μας.  Έτσι κάθε απόγευμα, μαζί με τους γιους μου, στήνουμε ένα τραπέζι έξω από το σπίτι και μοιράζουμε φαγητό.

Το πόσο λείπει σε κάποιον η Ελλάδα όταν είναι μακριά είναι μία πονεμένη ιστορία που έχει απαντηθεί από τραγούδια και τόνους μελανιού. Ξέρετε, είμαι πολύ ευτυχής στη νέα μου πατρίδα. Μου λείπουν οι γονείς και οι φίλοι αλλά παράλληλα πρέπει να μπορώ να ζω και χωρίς αυτά, θέλω δε θέλω.  Βέβαια, κάποιο ελληνικό τραγούδι, μπορεί να σου φέρει απρόσμενα δάκρυα στα μάτια, αλλά αυτά δεν ελέγχονται, τέτοια είναι η φτιαξιά μας.

Εννοείται πως η ενημέρωση για τα τεκταινόμενα είναι καθημερινή, οι καυγάδες της ελληνικής πραγματικότητας και η ΜΜΔ (μάθηση μέσω διεύρυνσης) είναι must, και όταν το καλοσκεφτώ στην ουσία, μερικώς ζω ακόμα στην Ελλάδα. Ένα είναι το κομμάτι που πονάει πάντα όλους τους ξενιτεμένους: Ο χαμένος χρόνος από τη ζωή με τους γονείς μας, που δεν γυρίζει πίσω και οι χαμένες στιγμές χαράς, και λύπης καμία φορά, από την ευρύτερη οικογένεια…

Στη ζωή μας φοράμε πολλά καπέλα, παίζουμε πολλούς ρόλους και πετυχαίνουμε διάφορους στόχους.  Πλέον μπορώ να πω, με πεποίθηση, πως από όλους τους ρόλους που έχω «παίξει», πέρα από όλες τις επαγγελματικές και προσωπικές επιτυχίες μου, ο μέγιστος, ουσιαστικότερος και σημαντικότερος ρόλος, είναι αυτός του πατέρα.  Κάθε τι άλλο, πραγματικά ωχριά μπροστά σε αυτό. Αν θα έπρεπε να ξεχωρίσω στιγμές, θα μπορούσα να πω πως ήταν ο γάμος με την υπέροχη Ομανή γυναίκα μου και η στιγμή που ξεγέννησα με τα χέρια μου τον πρώτο μου γιο.

#HisStory