Αν η ζωή του Σπύρου Σκούρα γινόταν κινηματογραφική ταινία, θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «Σπύρος  the Fox, no matter the Century» και θα μπορούσε να είχε ένα απίθανο soundtrack. Η ταινία θα άρχιζε με ένα παραδοσιακό καλαματιανό ή με το δημοφιλές δημοτικό σε λαγγάδια και πλαγιές με ρίγανη και θυμάρι «Τσομπανάκος» (…ήμουνα, προβατάκια έβοσκα), θα ακολουθούσε αρκετά μεγάλο μέρος άνευ μουσικής και μετά το διάλειμμα θα κυριαρχούσε η  Jazz, ο χορός και το τραγούδι για να πλησιάσουμε στο φινάλε με το συγκινητικό adagio.

Από τη Μία Κόλλια

Μετανάστης στην Αμερική από το χωριό του, το Σκουροχώρι μαζί με τα  2 από τα αδέλφια του, λάτρεψε το πανί. Το κινηματογραφικό πανί και όχι την ιστιοπλοΐα. Οι τρεις Σκούρες αφού εγκαταστάθηκαν στο Σεντ Λούις του Μισούρι μέσα στο 1910 έκαναν διάφορες δουλειές, αλλά άρχισαν να βλέπουν και πολύ σινεμά. Αφού κατάλαβαν ότι η αρρώστια τους για τον κινηματογράφο ήταν… βαριά, άρχισαν να ασχολούνται με αυτόν και επαγγελματικά. Έτσι έφτιαξαν τον κινηματογράφο «Ολύμπια»  και σε λίγα χρόνια είχαν στην ιδιοκτησία τους περισσότερους από τους κινηματογράφους της περιοχής.

Αργότερα δημιούργησαν ένα κτήριο με πολλές αίθουσες κινηματογράφων, δηλαδή αυτό που σήμερα λέμε  multiplex. Κάτι σαν τα δικά μας, αλλά του περασμένου αιώνα. Το όνομα αυτού Ambassador!

Ευτυχώς δεν έμειναν σ’ αυτό.  Τρία χρόνια αργότερα το πούλησαν  στην Warner και κατάφεραν να ανοίξουν τις κινηματογραφικές businesses τους περισσότερο. Αγόρασαν μετοχές της εταιρίας 20th Century και γύρω στο 1935 επιτυγχάνουν τη συγχώνευσή της με την Fox και ανατέλλει το άστρο της 20th Century Fox: Της γνωστής, τεράστιας, βιομηχανίας κινηματογράφου στην οποία ο Σπύρος παρέμεινε πρόεδρος 20 χρόνια και έγινε το «big boss».

Τη δεκαετία του ’50, την εποχή που η τηλεόραση άρχισε να μπαίνει –σχεδόν ακάλεστη - στα σπίτια των Αμερικάνων, εκείνος κατάφερε να τους βγάλει από τα σπίτια τους και να τους στείλει στο σινεμά, χρησιμοποιώντας την τεχνοτροπία του σινεμασκόπ στις ταινίες του. Ο Σπύρος Σκούρας δεν έβλεπε μόνο μακριά, έβλεπα και πλατιά! Παράδειγμα η ταινία «Ο Χιτών», με τον Ρίτσαρντ Μπάρτον, την Τζιν Σίμονς και τον Βίκτορ Ματσούρ.

Τα αγγλικά του Σπύρου Σκούρα ήταν εκπληκτικά… χάλια! Με άριστα το 10 θα έπαιρνε μετά βίας 3. Δεν κατάφερε ποτέ να μιλάει, πόσω μάλλον να ακούγεται σαν Αμερικάνος κι ας έμενε εκεί κοντά 60 χρόνια. Όποιος τον άκουγε, γελούσε για ένα 15νθήμερο. Δεν ήταν μετρημένο, αλλά  τόσο το υπολόγιζαν!

Τα 20 χρόνια στην προεδρική καρέκλα, προώθησε την Ελλάδα και κανόνισε πολλές ταινίες να γίνουν στην Ελλάδα. Για παράδειγμα «Το παιδί και το δελφίνι» με την Σοφία Λώρεν και τον Άλαν Άλντα, στην Ύδρα.  Είναι γνωστό ότι η Σοφία μας, στα κοινά πλάνα τους περπατούσε σε ένα χαντάκι, έτσι ώστε ο Άλαν της… να φαίνεται ψηλότερος. Η πρεμιέρα της ταινίας στην Αθήνα ήταν μεγαλειώδης. Έγινε στον κινηματογράφο Ρεξ το 1956 και παρέστησαν το πρωθυπουργικό ζεύγος Κωνσταντίνου και Αμαλίας Καραμανλή, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Σοφοκλής Βενιζέλος με τη γυναίκα του, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Παναγιώτης Καλλίας, η Έλλη Μπότση-Λεβίδη και πολλές προσωπικότητες της εποχής. 

Ο Σπύρος Σκούρας είχε και «μάτι» και όσφρηση. Ήταν ένας ταλαντούχος manager και ήταν αυτός που σύστησε το μοντέλο Νόρμα Τζην Μπέηκερ στο Χόλυγουντ δημιουργώντας το παγκόσμιο ίνδαλμα Μαίριλυν Μονρό. Η 20th Century Fox υπέγραψε μερικές από τις πιο αγαπημένες ταινίες της «Πώς να παντρευτείτε έναν εκατομμυριούχο», «Οι άντρες προτιμούν τις ξανθιές», τα  «7 χρόνια φαγούρα», κ.α.

Την περίοδο του 2ου παγκόσμιου πολέμου, ο Σπύρος Σκούρας, κατάφερε να συγκεντρώσει μεγάλη οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα -40 εκατ. δολάρια σε μετρητά - ως πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής της "Greek War Relief Association".
Έκανε επίσης διαβήματα μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηναγόρα και άλλους σημαντικούς Ελληνοαμερικάνους  - φτάνοντας και στον Πρόεδρο Ρούσβελτ – επιδιώκοντας να σταματήσει ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τα συμμαχικά στρατεύματα ώστε να περάσουν τρόφιμα και φάρμακα στη χώρα. Τελικά τα κατάφερε και η άρση επετεύχθη.

Η «Κλεοπάτρα» η φανταχτερή, υπερβολική αυτή κινηματογραφική παραγωγή που στοίχισε 44 εκατομμύρια δολάρια και που παραλίγο να φαλιρίσει την 20the Century Fox το 1963, απεδείχθη πως ήταν μάλλον το ίδιο μαύρο φίδι που δάγκωσε και την καριέρα του Σπύρου Σκούρα μαζί με την αυτοκράτειρα.  Ο Σπύρος Σκούρας εξ αιτίας της 4ωρης ταινίας που κόπηκε αρκετά για να γίνει τρίωρη και κάτι, έχασε τη θέση του. Για την ταινία αυτή, ακόμη και η Ελίζαμπεθ Τέηλορ, η πρωταγωνίστρια, είχε πει το αμίμητο : «Η τελική ταπείνωση ήταν να πρέπει να πάω και να δω την ταινία». Ο Σπύρος Σκούρας παρέμεινε πρόεδρος του ΔΣ της εταιρείας μέχρι το 1969. Μετά την κινηματογραφική του αναταραχή, γύρισε το βλέμμα στη ναυτιλία με τη δική του φυσικά εταιρεία σύντομα, την Prudential Lines.

Αποχαιρέτησε τον μάταιο τούτο κόσμο το 1971 και πήγε να βρει τα αστέιρα του Χόλυγουντ για να φτιάξει σινεμά και ταινίες με… ελεύθερη είσοδο για το κοινό.

#HisStory