Ο Διονύσης Τσιχριτζής, ο καθηγητής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Γενεύης έλαβε διδακτορικό δίπλωμα στην Πληροφορική από το Πανεπιστήμιο του Princeton και διετέλεσε καθηγητής Πληροφορικής στα Πανεπιστήμια του Τορόντο, της Βιέννης, της Γενεύης και στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και διευθυντής του Ινστιτούτου Πληροφορικής του Ιδρύματος Τεχνολογίας και Ερευνας Κρήτης (Ι.Τ.Ε.). καθώς και αντιπρόεδρος έως το 2011 του Ερευνητικού Κέντρου Fraunhofer, του μεγαλύτερου στην Ευρώπη.

Από τη Μία Κόλλια

Ο Διονύσης Τσιχριτζής δεν έχει μόνο τίτλους στο ενεργητικό του. Αποτελεί την επιτομή της σύνθεσης κοινής λογικής, ταλέντου, σκληραγώγησης και διαρκούς προόδου. Η σαφήνεια και ειλικρίνεια των απαντήσεων του μαρτυρά το ήθος και το ύφος του και αποκαλύπτει το πώς ένα ευφυές μυαλό καταφέρνει να μην σταματά να αναπτύσσεται αλλά και το πώς μεταλαμπαδεύει γνώση και πληροφορία για μια πιο «νοήμονα» κοινωνία.

Πόσο εύκολα ή δύσκολα περνά κάποιος από την Αθήνα στο Princeton; Πόσο ρόλο έπαιξε το περιβάλλον όπου μεγαλώσατε σε αυτό που κάνετε;

Δύσκολα περνούσε κανείς τότε από Αθήνα σε Princeton, αλλά δεν έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα. Δύσκολο είναι και τώρα. Το ταξίδι μου στη Νέα Υόρκη κράτησε 12 μέρες με καράβι - τότε δεν υπήρχαν οι αεροπορικές γραμμές όπως τώρα. Το οικογενειακό μου περιβάλλον βοήθησε πολύ. Είμαστε μια δεμένη αστική οικογένεια με αρχές και αγάπη και με στενούς συγγενείς στο Παρίσι και στη Κωνσταντινούπολη. Επίσης, κατά τη διάρκεια των σπουδών μου στο ΕΜΠ είχα πάει για πρακτική τα καλοκαίρια σε Γαλλία, Αγγλία και Γερμανία, έτσι ώστε δεν φοβόμουν το εξωτερικό στη συνέχεια των σπουδών μου. Το γεγονός ότι τελείωσα κλασικό γυμνάσιο ενίσχυσε πολύ την ευρύτερη παιδεία μου.

Στην πορεία σας, ποια χαρίσματα πιστεύετε ότι έπαιξαν ρόλο και ποια είναι εκείνα για τα οποία παλέψατε ιδιαιτέρα; Ποιοι είναι οι σημαντικότεροι σταθμοί της πορείας αυτής;

Στην αρχή της καριέρας του στηρίζεται κάποιος σε πτυχία και επιστημονική γνώση, στα ενδιάμεσα χρειάζονται εμπειρίες και στο τέλος παίζει ρόλο μόνο ο χαρακτήρας. Οι σταθμοί της πορείας μου ήταν όταν μπήκα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε ηλικία 17 ετών, όταν με πήρε με υποτροφία το Princeton University στις ΗΠΑ, όταν άρχισα την ακαδημαϊκή μου καριέρα 25 ετών στο University of Toronto στον Καναδά, όταν με μερικούς άλλους ονειροπόλους ιδρύσαμε το Πανεπιστήμιο Κρήτης και το ΙΤΕ στην Κρήτη, όταν γύρισα στην Ελβετία στο Université de Genève, όταν μεταπήδησα στη Γερμανία ως πρόεδρος σε Ερευνητικό κέντρο και όταν εργάσθηκα σαν manager για μεγάλη εταιρεία της Ιαπωνίας.

Τι χρειάζεται για να κάνει κάποιος το όνειρό του πραγματικότητα;

Η σημαντικότερη συμβουλή στους νέους είναι να ξέρουν να αλλάζουν καταστάσεις. Όταν αισθάνεται κάποιος ότι λιμνάζει σε μια θέση που δεν τον ενδιαφέρει, ούτε έχει πια τίποτα να του προσφέρει, να αναζητάει κάτι καλύτερο. Στη καριέρα μου έφυγα από πέντε μόνιμες θέσεις. Η μονιμότητα είναι μια παγίδα που σε εμποδίζει να παίρνεις ρίσκο. Χωρίς ρίσκο δεν πας πολύ μπροστά. Επίσης η αποτυχία σε κάποιο στόχο δεν είναι ανασταλτικός παράγοντας, την αναλύεις και ξανά στοχεύεις.

Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετωπίσατε, πώς τις ξεπεράσατε και τι σας δίδαξαν;

Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν πάντα να καταλάβεις τη βαθιά κουλτούρα μιας χώρας και να προσαρμοσθείς κατάλληλα. Κάτι που δεν μπορείς να εμπεδώσεις μόνο σαν τουρίστας. Χρειάζεται να διαβάσεις την ιστορία της και να εργασθείς για μερικά χρόνια. Βεβαίως πρέπει να είσαι διατεθειμένος να αλλάξεις ο ίδιος τη συμπεριφορά σου και όχι μόνο να αλλάξεις τόπο διαμονής.

Πόση αφοσίωση πρέπει να έχει κάποιος σε ένα αντικείμενο που εξελίσσεται καθημερινά και απαιτεί συνεχή ενημέρωση;

Η πληροφορική αλλάζει ριζικά κάθε τέσσερα με πέντε χρόνια. Δεν αρκεί να ξέρεις αλλά να είσαι διατεθειμένος να μάθεις. Αν αγαπάς αυτό που κάνεις δεν είναι καθόλου δύσκολο. Το αντιμετωπίζεις σαν πρόκληση και μένεις συνέχεια διανοητικά νέος. Αν την αφήσεις σαν επιστήμη και στηρίζεσαι σε παλιές δόξες σε ξεπερνάει χωρίς να το καταλάβεις.

Διαχείριση συνόλων και ανθρώπων. Τι χρειάζεται και πώς το πραγματοποιεί κάποιος;

Η διαχείριση ανθρώπων και καταστάσεων δεν είναι κάτι που μαθαίνεται από βιβλία. Είναι έμφυτη στο χαρακτήρα σου. Πρέπει να αισθάνεσαι καλά με τον εαυτό σου, πρέπει να καταλαβαίνεις και να αγαπάς τους άλλους, πρέπει να έχεις όραμα, πρέπει να μπορείς να το μεταδίδεις. Υπάρχουν δυο ειδών managers, αυτοί που οι υφιστάμενοι είναι έτοιμοι να πηδήσουν στη φωτιά και οι άλλοι που οι υφιστάμενοι θα τους ρίξουν στη φωτιά με πρώτη ευκαιρία. Χρειάζεται να μπορείς να ακούς και όχι μόνο να μιλάς.

Πώς είναι η ζωή αλλού, τι κερδίζετε, τι εμπειρίες ξεχωρίζετε;

Δεν υπάρχει επαγγελματικός παράδεισος, ούτε γήινος παράδεισος. Η κάθε χώρα έχει κάτι να σου προσφέρει και κάτι λείπει. Σε τελική ανάλυση είναι όπως η Ιθάκη στο ποίημα του Καβάφη. Το ταξίδι και οι εμπειρίες του είναι πιο σημαντικές από τον προορισμό.

Υπάρχουν άνθρωποι-φάροι στη ζωή σας;

Ο Διευθυντής Δογάνης στο Δημοτικό, ο Καθηγητής Τσιγκούνης στο Γυμνάσιο, ο Καθηγητής Αναστασιάδης στό Πολυτεχνείο, ο Καθηγητής Church στο Princeton, ο «δάσκαλός» μας Καραταράκης στην Κρήτη, ο υπουργός Föllmi στη Γενεύη, ο γενικός διευθυντής Gries, η υπουργός Bullman στη Γερμανία και η διευθύντρια μου Kunii στη Ιαπωνία.

Πόσο σημαντική είναι η συναισθηματική νοημοσύνη πέρα από τη γνώση;

Συναισθηματική νοημοσύνη είναι ίσως το μόνο που οι άνθρωποι ξεχωρίζουν. Οι υπολογιστές μπορούν να αναλύσουν τα πάντα και να προτείνουν λύσεις σε οποιοδήποτε πρόβλημα. Αλλά η ζωή δεν είναι μόνο προβλήματα. Η κατανόηση και η αγάπη για άλλους συνανθρώπους δεν είναι μετρήσιμη ούτε επιδέχεται αλγοριθμική αντιμετώπιση.

H ζωή εκτός Ελλάδος: η γοητεία του εξωτερικού και ενδεχόμενα μειονεκτήματα (αν υπάρχουν).

Η Ελλάδα έχει ήλιο, θάλασσα και ανθρώπινες σχέσεις. Το εξωτερικό έχει αξιοκρατία, ευκαιρίες και οργάνωση. Εξαρτάται τι προτεραιότητες έχει κανείς. Για μικρά παιδιά και συνταξιούχους η Ελλάδα είναι παράδεισος. Για επαγγελματίες απέχει πολύ. Όταν είσαι στην Ελλάδα ονειρεύεσαι το εξωτερικό και όταν είσαι έξω στο εξωτερικό ονειρεύεσαι την Ελλάδα. Όταν φεύγεις από το τόπο σου δεν είσαι ποτέ απόλυτα ευτυχισμένος.

#HisStory