Η πανδημία, ο πόλεμος, η οικονομική ανασφάλεια είναι τα χαρακτηριστικά μιας εποχής αβέβαιης και ασταθούς. Είναι γεγονότα που μας πιέζουν και κάποιους τους λυγίζουν. Πώς μπορούν οι managers να  βοηθήσουν τις ομάδες τους να ανταποκριθούν ελαφραίνοντας το κλίμα στο χώρο εργασίας αλλά χωρίς να χάνουν σε αποδοτικότητα;

Από τη Μία Κόλλια 

Οι αλλαγές είναι δύσκολες, όταν μάλιστα κανείς δεν τις περιμένει, είναι ακόμη πιο περίπλοκες και ο καθένας τις αντιμετωπίζει διαφορετικά. Έτσι, η πανδημία της Covid-19 βάρυνε -και σε κάποιες χώρες βαραίνει ακόμη- πολύ τους ανθρώπους, με διαφορετικούς τρόπους. Ο πόλεμος στην Ουκρανία επηρεάζει εξίσου τους ανθρώπους Καθημερινά μαθαίνουμε αποκαρδιωτικά νέα, που επιβεβαιώνουν την ευθραυστότητα της ελευθερίας και της ειρήνης. 

Η ανησυχία και ο φόβος βαραίνουν τους ανθρώπους σε αυτό που στη θεωρία της εκπαίδευσης αναφέρεται ως γνωστικό φορτίο, με άλλα λόγια στη νοητική προσπάθεια που καταβάλει κάποιος για να ολοκληρώσει μια εργασία. Το να γνωρίζουμε πώς να εμπνεύσουμε ή να καθοδηγήσουμε άτομα με ποικίλα γνωστικά φορτία απαιτεί αυτοκριτική και πραγμάτωση του έργου μας με έναν τρόπο με τον οποίο μπορεί να μην είμαστε εξοικειωμένοι. 

Αν υπήρξε ποτέ καιρός για τους ηγέτες να αυξήσουν τη συναισθηματική νοημοσύνη -τη δική τους αλλά και των υφισταμένων τους-, σίγουρα είναι τώρα. Συναισθηματική νοημοσύνη δε σημαίνει βέβαια να εκφράζεις άκριτα τα συναισθήματά σου ή να εκδηλώνεις ακριβώς ό,τι αισθάνεσαι, αλλά να τα διαχειρίζεσαι ορθά, ώστε να εκφράζονται αποτελεσματικά και µε τον κατάλληλο τρόπο.

Ας εξετάσουμε κάποιες στρατηγικές:

Κάνουμε μια σφυγμομέτρηση

Ρωτάμε τα μέλη της ομάδας που διευθύνουμε, πώς αντεπεξέρχονται στα θέματα που τους αφορούν καθημερινά. Ακούμε, χωρίς να δίνουμε συμβουλές. Μερικές φορές οι άνθρωποι θέλουν απλώς να τους ακούσει κάποιος, για να βγάλουν από μέσα τους τις ανησυχίες τους.

Αναγνωρίζουμε

Το να κάνουμε πως αγνοούμε την τρέχουσα κατάσταση, δεν πρόκειται να την εξαφανίσει. Αντίθετα, την αναγνωρίζουμε και ρωτάμε τους ανθρώπους πώς τα πάνε και τι σκέφτονται. Ο ηγέτης μιας οποιασδήποτε ομάδας ανθρώπων, σε κάθε περίοδο της ιστορίας και του πολιτισμού, είναι εκείνος στον οποίο στρέφονται οι άνθρωποι για σιγουριά, ασφάλεια, επιβεβαίωση, καθώς αυτός δρα ως συναισθηματικός καθοδηγητής της ομάδας.

Ρυθμίζουμε τους στρεσογόνους παράγοντες

Βρισκόμαστε στη μέση μιας αδυσώπητης και αγχωτικής περιόδου και από οικονομικής άποψης. Επομένως, μπορεί να είναι σκόπιμο να παρέχουμε στους εργαζομένους μας κάποια διευκόλυνση για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, χωρίς να ανησυχούν για τη δουλειά τους.

Δεν κρύβουμε τις ατέλειές μας

Εάν δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε πλήρως στο έργο μας, καλό είναι να το μοιραστούμε με την ομάδα μας. Με αυτόν τον τρόπο, τους επιτρέπουμε να μας πλησιάσουν και να εντείνουν τη δική τους προσπάθεια. Επίσης θα νιώσουν ότι τους καταλαβαίνουμε.

Απευθυνόμαστε σε άλλα στελέχη ή στους μέντορές μας

Η Δρ Deborah Heiser, Διευθύνουσα Σύμβουλος του The Mentor Project, μας συνιστά να απευθυνθούμε στους μέντορές μας για υποστήριξη.

«Οι μέντορές μας είναι συχνά φίλοι μας και είναι άτομα με τα οποία νιώθουμε λιγότερη πίεση και πιο άνετα να φανερώσουμε ότι δεν είμαστε άτρωτοι, επειδή συνήθως δε δουλεύουν μαζί μας. Μπορούμε να μιλήσουμε ανοιχτά για τις ανησυχίες μας και να λάβουμε υποστήριξη σε περιόδους άγχους, όταν έχουμε και εμείς ανάγκη να βασιστούμε σε κάποιον και να μοιραστούμε τις σκέψεις μας. Επίσης τα στελέχη που βρίσκονται στην ίδια ιεραρχική τροχιά με εμάς είναι ένα ευπρόσδεκτο δίχτυ ασφαλείας όχι μόνο για την επίλυση προβλημάτων που σχετίζονται με την εργασία, αλλά και για την επίλυση συναισθηματικών προβλημάτων».

Ο Δρ Sanjay Saint, γιατρός και κορυφαίος ειδικός στο mentoring,  δίνει μια σοφή καθοδήγηση:

«Ως μέντορας, προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου το απόφθεγμα του Ρόμπιν Γουίλιαμς: “Όλοι οι άνθρωποι που συναντάτε δίνουν μια μάχη για την οποία δε γνωρίζετε τίποτα. Να δείχνετε καλοσύνη. Πάντα”. Όταν στην καθημερινή ροή ειδήσεων ακούμε για κρίσεις, είναι ίσως πιο εύκολο να υποστηρίξετε τις επιπτώσεις που έχουν στους ανθρώπους. Υπάρχουν όμως και μάχες που είναι συχνά βαθιά προσωπικές -ασθένειες, οικογενειακές διαμάχες, οικονομικό άγχος- και συνήθως μένουν κρυφές. Δεν μου έχει τύχει ποτέ περίπτωση, στη δουλειά μου ως μέντορα, στην οποία η καλοσύνη και η συμπόνια δε βοήθησαν».

Στις μέρες μας, δεν περιμένουμε από κανέναν να γίνει ήρωας. Σε ταραχώδεις καιρούς, οι άνθρωποι υφίστανται απίστευτη πίεση, την οποία χειρίζονται διαφορετικά. Μια ενιαία προσέγγιση ηγεσίας ή καθοδήγησης δεν θα λειτουργήσει τώρα. Αντίθετα, συμπεριφερόμαστε προσωπικά σε κάθε άτομο, ακούμε περισσότερο και μιλάμε λιγότερο και δείχνουμε κατανόηση.