Η κινητήριος δύναμή του είναι το πάθος γι’ αυτό που κάνει. Και από ό,τι φαίνεται καταφέρνει με αυτό και με την αφοσίωσή του να κερδίζει την κορυφή διεθνώς, σε ένα τόσο ανταγωνιστικό πεδίο, όπως αυτό του μοντάζ.

Από τη Μία Κόλλια

«Στα 20 χρόνια που κάνω αυτή την τέχνη, έχω αφιερώσει τόση ενέργεια και τόσο χρόνο, που αν δεν τα κατάφερνα, θα σήμαινε ότι κάτι πολύ λάθος συμβαίνει με μένα», λέει ο ίδιος.

Ο Γιώργος Λαμπρινός είναι ο Έλληνας μοντέρ που ήταν υποψήφιος για Όσκαρ Μοντάζ στη φετινή τελετή απονομής, για την ταινία «Ο Πατέρας» του Φλοριάν Ζελέρ, με πρωταγωνιστή τον Άντονι Χόπκινς. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση. Σε μια κατηγορία όπως το μοντάζ, όπου το Χόλιγουντ είναι γεμάτο από τους καλύτερους εκπροσώπους του είδους, με ταλέντο και γνώσεις πάνω σε αυτή τη διαρκώς εξελισσόμενη τέχνη, πρέπει να είσαι πολύ ξεχωριστός για να μπεις στην πεντάδα των υποψηφιοτήτων του Βραβείου -όταν μάλιστα είσαι άγνωστος στην Αμερική. Κι όμως, ο Γιώργος τα κατάφερε να βρει τον δρόμο ως εκεί.

Ο πατέρας του Φώτος Λαμπρινός ήταν παραγωγός ιστορικών ντοκιμαντέρ, η μητέρα του συγγραφέας και ο παππούς του, δημοσιογράφος και συγγραφέας, χάθηκε στον Εμφύλιο πόλεμο. Η οικογένειά του σίγουρα τον επηρέασε στον δρόμο που θα έπαιρνε, αλλά ως παιδί δεν ήθελε να ακολουθήσει τα βήματά τους. Κι όμως, η ζωή κάπου εκεί τον έστρεψε -τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η πρώτη του αγάπη ήταν η μουσική. Όταν ήταν γύρω στα δώδεκα, έπαιζε τρομπέτα και αργότερα ηλεκτρικό μπάσο -του άρεσε πολύ να παίζει μουσική με τους φίλους του. Γύρω στα 19 του, ο Γιώργος βρέθηκε τυχαία σε μια αίθουσα μοντάζ και όπως έχει πει, αν και δεν ήξερε τι ακριβώς συνέβαινε, ένιωθε σαν να βρισκόταν στο σπίτι του αλλά και τη σύνδεση που μπορεί να έχει το μοντάζ με τη μουσική.

Έφυγε από την Ελλάδα στα 23 του και πήγε στο Παρίσι να βρει δουλειά, παρόλο που δεν ήξερε τη γλώσσα. Στην περιοχή που έμενε, υπήρχε ένα στούντιο παραγωγής κι έτσι, ένα πρωί πήγε να ζητήσει μια οποιαδήποτε δουλειά, καταλήγοντας να μείνει εκεί δώδεκα χρόνια! Έκανε τα πάντα, από μοντάζ και επεξεργασία ήχου, μέχρι οπτικά εφέ και πολλά άλλα. Χωρίς να υποτιμάει την αξία των σπουδών σε μια σχολή κινηματογράφου, ο Γιώργος είχε την ευκαιρία να βρεθεί κοντά σε καταπληκτικούς τεχνικούς και καλλιτέχνες και να μάθει με αυτό τον τρόπο. Όπως λέει ο ίδιος, σε αυτή τη δουλειά είναι πραγματικά σημαντικό να είσαι στο σωστό μέρος, την κατάλληλη στιγμή και να δουλέψεις σκληρά. Πάνω απ’ όλα, να έχεις πάθος γι’ αυτό που κάνεις, αλλιώς δεν θα τα καταφέρεις, ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος.

Πολλοί θεωρούν ότι το μοντάζ δεν είναι κάτι και τόσο σπουδαίο, απλώς πρέπει να συνδέσεις κάποιες σκηνές μαζί. Κι όμως, η γνώμη του Γιώργου Λαμπρινού, μέσα από την εμπειρία του, είναι πολύ διαφορετική: «Είναι εξαιρετικά περίπλοκο. Υπάρχει ένα τεχνικό κομμάτι, υπάρχει ένα δημιουργικό κομμάτι που είναι σημαντικό και υπάρχει και το συναισθηματικό κομμάτι, που είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ο κινηματογράφος είναι ένα ομαδικό άθλημα, που χρειάζεται όλη την ενέργεια των ανθρώπων με τους οποίους συνεργάζεσαι. Δεν είναι κάτι που μπορείς να τελειοποιήσεις κάποτε, αλλά σίγουρα διαρκώς εξελίσσεσαι, γιατί πρόκειται για μια τέχνη που σου προσφέρει πολλά. Με βοήθησε να αποστασιοποιηθώ από τα πράγματα και κυρίως από το άγχος. Το μοντάζ είναι κάτι τόσο περίπλοκο αλλά και τόσο συναρπαστικό, που σίγουρα δεν θα βαρεθείς ποτέ!».

Ο Γιώργος Λαμπρινός κατοικεί μόνιμα στο Παρίσι. Έχει συνεργαστεί με τον Κώστα Γαβρά στο «Κεφάλαιο», το 2015 κέρδισε το Ίρις Μοντάζ της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για την «Xenia» του Πάνου Κούτρα, τον Φεβρουάριο του 2019 το Σεζάρ Καλύτερου Μοντάζ για την ταινία «Μετά τον Χωρισμό» του Ξαβιέ Λεγκράν, έχει συνεργαστεί με την Ευαγγελία Κρανιώτη στα εξαιρετικά ντοκιμαντέρ της «Exotica, Erotica, Etc.» (2015) και «Obscuro Barroco» (2018), ενώ αυτή την περίοδο μοντάρει το «Broadway», κινηματογραφικό ντεμπούτο μεγάλου μήκους του Χρήστου Μασσαλά.

#HisStory