#art #culture #gallery #artdealer #curator
Από τη Μία Κόλλια

Η Ρεβέκκα Καμχή είναι εκείνη η γυναίκα που, στις δεκαετίες ανάπτυξης της Ελλάδας, αποφάσισε να φέρει την τέχνη εκεί όπου τα πράγματα ήταν πιο υποβαθμισμένα ώστε να βάλει ένα λιθαράκι για να αλλάξει το κέντρο ισορροπίας της πόλης, όπως άλλωστε γίνεται σε όλες τις χώρες του εξωτερικού. Οι περιοχές ανθίζουν όπου ανθίζει η τέχνη. Επέμεινε και επιμένει: από την οδό Σοφοκλέους του 1995 η αίθουσα τέχνης Ρεβέκκα Καμχή μετακόμισε στο Μεταξουργείο όπου συνεχίζει να πλουτίζει τους πολίτες που την επισκέπτονται με ιδέες, προκλήσεις, προτάσεις για νοητικές και ψυχικές διεργασίες. Ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, βίντεο, φωτογραφία φιλοξενούνται εκεί. 

Nan Goldin, Ross Bleckner, Sean Landers, Rita Ackermann είναι ενδεικτικά ονόματα που έχει εκθέσει η Αίθουσα Τέχνης που εκτός των άλλων εκπροσωπεί και Έλληνες καλλιτέχνες στο εξωτερικό, ανάμεσα σε αυτούς  τον Κωνσταντίνο Κακανιά, τη Ντιάνα Μαγκανιά, του Μωρίς Γκανή, τον Τάκις, τον Νίκο Αλεξίου. 

Την αεικίνητη Ρεβέκκα Καμχή χαρακτηρίζουν η επιμονή για ένα καλύτερο αστικό περιβάλλον, η ιδιαίτερη αισθητική προσέγγιση σε όλα, η διεθνής ματιά της στο γίγνεσθαι, η καθημερινή μάχη για όσα αγαπά – πρώτα από όλα την κόρη της, την Ανατολή, και μετά όσα θα κάνουν τις ζωές μας καλύτερες, από τα ψήγματα τέχνης έως ένα καθαρό πεζοδρόμιο.
 
Ποια ήταν η καθοριστική στιγμή που αποφασίσατε να ασχοληθείτε με την τέχνη και συγκεκριμένα με το εμπόριο τέχνης;
 
Ο γλύπτης Τάκις με βοήθησε πολύ και με παρότρυνε να γίνω έμπορος τέχνης. Η καθοριστική στιγμή ίσως ήταν όταν μου ανέθεσε να πουλάω τα έργα του από το εργαστήριό του, όταν ακόμη ζούσα τον περισσότερο καιρό στο Παρίσι.

Κατά βάθος όμως είμαι περισσότερο επιμελήτρια εκθέσεων παρά έμπορος. Με ενδιαφέρει το στήσιμο μιας έκθεσης, το αποτέλεσμα των έργων στον χώρο, η ατμόσφαιρα που νιώθει ο επισκέπτης ή ο συλλέκτης όταν βρεθεί εδώ, η επιλογή των καλλιτεχνών και των έργων τους. Το εμπόριο έρχεται ως επέκταση, ως συνέχεια όλων αυτών.
 
Τι σημαίνει η Νέα Υόρκη για σας; Ποιες είναι οι ωραιότερες αναμνήσεις, τα «δικά» σας μέρη και οι πιο ιδιαίτεροι χώροι τέχνης;
 
Η Νέα Υόρκη, όταν πρωτοπήγα ήταν σαν μια σύγχρονη Αλεξάνδρεια. Ένα συνονθύλευμα εθνικοτήτων, γεγονός που εξ ορισμού δημιουργεί πολιτισμικό πλούτο, ανταλλαγή ιδεών και ευφορία για δημιουργία. Έχει συγκεντρωμένες τις πιο πολλές γκαλερί στον κόσμο καθώς και μερικά από τα ωραιότερα μουσεία. Αλλά δεν είναι μόνο αυτά -είναι η αμεσότητα με την οποία πιάνεις κουβέντα με τον καθένα, η άνεση με την οποία κυκλοφορείς.  Σίγουρα όμως αυτό έχει χαθεί σε μεγάλο βαθμό από τότε που πήγαινα εγώ. 
 
Δυστυχώς τώρα, μαζί με τον πολιτισμικό πλούτο, η πόλη έχει στραφεί στον πλούτο του χρήματος και γι’ αυτό τον λόγο οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν αναγκαστεί να μετακομίσουν εκτός κέντρου. Υπάρχει βέβαια ακόμα μια αίσθηση ελευθερίας, κάτι που εξαρτάται όμως από το σε ποιες γειτονιές κινείσαι. Θυμάμαι που πήγαινα στο CBGB, ένα κλαμπ στις Λεωφόρους Α και Β και ένα πάρτι μασκέ του James και της Alexandra Brown, όπου εκείνοι πέρασαν όλο το βράδυ στο κρεβάτι ντυμένοι ως Tζον Λένον και Γιόκο Όνο όπως το εξώφυλλο του γνωστού δίσκου. 
 
Έχω απίθανες αναμνήσεις από τη Νέα Υόρκη και σίγουρα οι μήνες που περνούσα εκεί κατά καιρούς με επηρέασαν πολύ ως άνθρωπο. Διαμόρφωσαν στοιχεία μου που αφορούν κυρίως στην ελευθερία της σκέψης και της έκφρασης αλλά και στους γρήγορους ρυθμούς ανταπόκρισης στα πράγματα και στις προκλήσεις.
 
Ο κόσμος για εσάς και οι αναμνήσεις από τα πιο συναρπαστικά σας ταξίδια.
 
Το Παρίσι σίγουρα είναι ο προορισμός που με έχει γεμίσει από εικόνες κομψότητας, ομορφιάς, καθαριότητας, μόδας, τέχνης και αρχιτεκτονικής. Σε τελείως άλλο ύφος αισθητικής αλλά εξίσου σημαντικού πλούτου και σημασίας μέρος είναι η Ινδία. Έχω πάει αρκετές φορές και εκεί τα χρώματα, τα κοσμήματα, τα υφάσματα και το φαγητό αποτελούν επίσης πηγή αστείρευτης έμπνευσης. 
 
Παρότι όμως αγαπώ πολύ τα ταξίδια σε νέους τόπους, θα προτιμήσω να ξαναγυρίσω για εκατοστή φορά στην Ιταλία και μάλιστα στα ίδια μέρη που έχω ξαναπάει. Εκεί δεν είμαι ούτε νιώθω τουρίστας -θέλω να βλέπω ξανά και ξανά κάποια μουσεία και τα αριστουργήματα που κρύβουν, ενώ καλλιεργώ όλο και πιο πολύ τις ανθρώπινες σχέσεις που έχω χτίσει μέσα στα χρόνια.

rebecca
 
Κάποιοι καλλιτέχνες που ξεχωρίζετε από διαφορετικούς χώρους της τέχνης, όπως ο κινηματογράφος;
  
Αγαπημένοι μου σκηνοθέτες είναι ο David Lynch και ο Pedro Almodóvar. Πιστεύω ότι έχουν και οι δύο εντυπωσιακή ελευθερία σκέψης ενώ η πλοκή και οι ιστορίες που αναπτύσσουν, με τους συμβολισμούς και τις επιλογές χρωμάτων και εικόνων, βουτάνε στο βαθύ μας ασυνείδητο. 
 
Ο Almodóvar αναλύει περισσότερο κοινωνικά θέματα, πάντα με γνώμονα τα δικαιώματα και την ελευθερία έκφρασης του καθενός μας και πάντα τον φέρνω στον νου μου και κλαίω από τα γέλια, όταν στην αληθινή ζωή εκτυλίσσονται σκηνές που θα μπορούσαν να έχουν βγει από έργα του. Ο David Lynch δημιουργεί μαγευτικές ατμόσφαιρες, με πιο αφηρημένη μορφή και υποσυνείδητη προσέγγιση, με κορυφαίο παράδειγμα το έργο του «Mulholland Drive».
 
Ένας από τους αγαπημένους μου γλύπτες είναι ο Walter de Maria. Στο Νέο Μεξικό υπάρχει μια συγκλονιστική εγκατάσταση, όπου μεταλλικές ράβδοι στέκονται μέσα σε ένα τεράστιο κτήμα. Όταν έχει κεραυνούς, αυτοί χτυπούν το μέταλλο. Για να μπορέσεις να δεις αυτό το συγκλονιστικό θέαμα, πρέπει να μείνεις σε μια ξύλινη καμπάνα του Dia Art Foundation, όπου θα τραφείς με φρέσκα αυγά και θα σκεπαστείς με χαρακτηριστικά καρό σκεπάσματα, ζώντας μια μοναδική εμπειρία. Επίσης, αγαπημένοι μου αρχιτέκτονες είναι οι Le Corbusier, Frank Lloyd Wright,  Mies van der Rοhe και από τους πιο σύγχρονους ο Tadao Ando, o Rem Koolhaas.
 
Έχουν οι καλλιτέχνες κοινά στοιχεία - θετικά ή αρνητικά; Πώς είναι η διαχείρισή τους;
 
Ναι, πιστεύω πως έχουν. Όταν δίνεις τα πάντα για να δημιουργήσεις κάτι και όλη σου η ζωή είναι η έκφρασή σου, πιστεύω ότι ζεις μια μεγάλη αγωνία. Και είναι μεγάλη πρόκληση να επιλέξεις αυτό τον δρόμο -αν τον επιλέγεις εσύ και δεν σε επιλέγει. Είναι αξιοθαύμαστοι αυτοί οι άνθρωποι και πιστεύω πως ο κόσμος θα ήταν ένα τίποτα χωρίς την τέχνη, την αρχιτεκτονική, τη μουσική. Δεν υπάρχει ζωή χωρίς δημιουργία. Ακόμα και ένα κόκκαλο που θα κρεμούσε κάποιος στον λαιμό του χιλιάδες χρόνια πριν, τέχνη ήταν. Είναι όμως δύσκολο πράγμα η διαχείριση των καλλιτεχνών. Πολλές φορές είναι σαν παιδιά που έχουν ανάγκη από προσοχή, μοιάζουν σαν γυάλινα εύθραυστα αντικείμενα.
 
Τι χρειάζεται ένας καλός έμπορος τέχνης; Είναι μια δουλειά που τη μαθαίνεις και την καλλιεργείς στην πορεία; Εκτός από ταλέντο και γνώση, τι άλλο απαιτεί;
 
Χρειάζεται να ξέρεις πώς να συμπεριφέρεσαι στους ανθρώπους, έτσι ώστε να καταφέρεις να τους κάνεις να καταλάβουν αυτό που έχεις στο μυαλό σου και να τους βοηθήσεις να εκτιμήσουν το έργο που τους δείχνεις, χωρίς να έχουν τις γνώσεις που έχεις εσύ. Ιδανικά προσπαθώ να δείξω σε όποιον ενδιαφέρεται τι τον συμφέρει σε συνδυασμό με το τι θα ήθελε να βλέπει στο σπίτι του, αλλά και να δει την τέχνη μέσα από την πείρα των δικών μου ματιών και της περίπου 30χρονης πορείας μου. Το ίδιο αναζητώ και εγώ από ανθρώπους που έχουν το expertise στο δικό τους χώρο, αν ο πελάτης μου δηλαδή ξέρει από καράβια ή από ακίνητα θα τον ακούσω. Έτσι, είναι λογικό να ακούς και το σύμβουλο τέχνης.
 
Έρχεται σε αντιπαράθεση ο ρόλος της παραδοσιακής μητέρας με την προοδευτική μοντέρνα μητέρα;
 
Δεν ξέρω ακριβώς τον ορισμό της μοντέρνας μητέρας -βάζω όρια και περιορισμούς, γιατί πιστεύω ότι βοηθάνε τον άνθρωπο να ανθίσει καλύτερα. Προσπάθησα να μεγαλώσω το παιδί μου με πολύ θετική σκέψη και να μη της λέω ποτέ πράγματα όπως «ο κόσμος είναι κακός» κ.λπ. αλλά κυρίως να δείξω τη θετική πλευρά των καταστάσεων καθώς και πόσο τυχεροί είμαστε για όσα έχουμε και όσα μας συμβαίνουν. Το πιο δύσκολο για μένα σε σχέση με τη μητρότητα ήταν και παραμένει το να μάθω να αφήνω χώρο στον άλλον. Καθώς είμαι έντονη και επίμονη προσωπικότητα, συχνά το προσπερνώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει κάποιος να μάθει αρκετά τον εαυτό του προτού γίνει γονιός.
 
Τι θα συμβουλεύατε ένα νέο που θέλει να πετύχει;
 
Εκτός από το αυτονόητο, ότι χρειάζεται να ξυπνάς νωρίς το πρωί, ιδανικά λίγο πριν την ανατολή του ήλιου, θα τον συμβούλευα προτού ξεκινήσει κάτι, να σκεφτεί τι πραγματικά τον γεμίζει χαρά και να μη φοβάται να πάρει όποιον δρόμο τον εμπνέει.
 
Πώς διαχειρίζεστε το πέρασμα του χρόνου;
 
Με πολλή γυμναστική, πολύ διάβασμα, πολύ γιόγκα, τρέξιμο, διαλογισμό, κεντράρισμα και κτίσιμο της δύναμης που έχουμε. Διαβάζω πολλά βιβλία και άρθρα και βλέπω/ακούω πολλές ομιλίες στο YouTube και σε podcast από μεγάλους φιλοσόφους και δασκάλους. Νιώθω πιο δυνατή και πιο ήρεμη από ποτέ πριν στη ζωή μου και πιστεύω πως με το πέρασμα του χρόνου θα είμαι όλο και πιο ευτυχισμένη.
 

#HerStory