Ο Ηλίας Πούλιας είναι ένας άνθρωπος που δημιουργεί επιχειρήσεις με την ευκολία που άλλοι περπατούν. Ταυτόχρονα ορίζει τη ζωή και την ψυχή του προσπαθώντας να συμβάλλει στη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου. 

Από τη Μια Κόλλια

Η προσφορά του σε παιδιά με ανάγκη στη Γουατεμάλα μέσω του Little Giants / Fundacion Poulias είναι τεράστια αλλά μεγαλύτερη σημασία έχει η ουσία του κινήτρου: ο Ηλίας Πούλιας θέλει να τους δώσει τα εφόδια και τα εργαλεία για να μπορούν να ανταπεξέλθουν στη ζωή και όχι να κάνει μια ακόμη κίνηση φιλανθρωπίας που δε λύνει εκ βάθρων το πρόβλημα. Γιατί όπως λέει, το μοντέλο στο οποίο πιστεύει είναι εκπαίδευση, ενδυνάμωση, σχέση και ενεργητική καλοσύνη.  

H ζωή και η πορεία

Ένα παιδί 15 ετών είναι πολύ νωρίς για να ξέρει τι θέλει να κάνει στη ζωή του. Έτσι κι εγώ σπούδασα μηχανολόγος μηχανικός στο Imperial College -με master στο περιβαλλοντικό κομμάτι, το Environmental Engineering- χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Σήμερα όμως, βλέποντας προς τα πίσω, δεν μετανιώνω για τίποτα. Μου έδωσε πολλά η αναλυτική σκέψη της μηχανικής, αλλά δεν ακολούθησα αυτές τις σπουδές επειδή είχα κάποιο πάθος. Ήμουν καλός στα μαθηματικά οπότε η συνεπαγωγή ήταν «…μηχανικός θα γίνεις».

Επέλεξα να πάω στο Λονδίνο για να τελειώσω τη σχολή σε τρία χρόνια και όχι τέσσερα που θα ήταν στην Ελλάδα για να ανοίξω τα φτερά μου πιο γρήγορα. Τότε εξελισσόταν και το χρηματιστηριακό boom, στα τέλη των 80s, όπου εύκολα πολλαπλασίαζε κανείς τα χρήματά του και έτσι κατάφερα με διάφορες δουλειές να δημιουργήσω έναν κουμπαρά. Από το πρώτο έτος των σπουδών φρόντιζα να είμαι οικονομικά ανεξάρτητος. Ψαχνόμουν πολύ, μέχρι και με δημοπρασίες καταπιανόμουν. 

Η συνέχεια ήταν κάπως αναμενόμενη αλλά πάντα κάτι μου έλειπε.
Έκανα τη στρατιωτική μου θητεία και κατόπιν επέστρεψα στο Λονδίνο. Ξεκίνησα να δουλεύω σε τράπεζα, διότι εκεί ήταν τότε πιο προσοδοφόρα τα πράγματα, αλλά άντεξα έναν μόνο χρόνο. «Τρωγόμουν» συνέχεια, ψαχνόμουν να βρω τι θα ήθελα πραγματικά να κάνω. Το 1997-2001 διαχειριζόμουν κεφάλαια (investment banking) και έζησα όλο το crash του ελληνικού χρηματιστηρίου. 

Την περίοδο της 11ης Σεπτεμβρίου, ο αδερφός μου βρισκόταν στο Harvard για το MBA του. Είχε έναν συμφοιτητή από τη Γουατεμάλα, με τον οποίο είχαν κάνει ένα business plan για μια αλυσίδα καταστημάτων σε στυλ outlet. Έκαναν το πλάνο πραγματικότητα και το πρώτο κατάστημα άνοιξε στη Γουατεμάλα. Πήγα κι εγώ για έναν μήνα, για να τον βοηθήσω να στήσει την επιχείρηση. Αυτός ο μήνας δεν τελείωσε ποτέ. Πριν από το πρώτο μου ταξίδι εκεί, άνοιξα χάρτη για να βρω πού είναι η Γουατεμάλα. Με κέρδισε η ενέργεια της και η ευγένεια των κατοίκων της.

Από την επιχειρηματική επιτυχία στη γνωριμία με τα παιδιά

Από τα outlets περάσαμε στο χώρο των τηλεπικοινωνιών με Υπηρεσίες Προστιθέμενης Αξίας ενώ το 2010 ξεκινήσαμε το *123, που αφορούσε συμμετοχές σε διαγωνισμούς όπου δίναμε μηχανές, αυτοκίνητα, σπίτια, σε συνεργασία με τους παρόχους τηλεφωνίας και με την ελληνική εταιρεία VoiceWeb.

Το μοντέλο πέτυχε και εξελίχθηκε σε 17 χώρες σε όλη τη Λατινική Αμερική, Αφρική και Ασία, με τοπικούς συνεργάτες και online καθοδήγηση από το κέντρο μας. Spin-off αυτής της ιδέας είναι το Doctor Online, μια εταιρεία τηλεϊατρικής, που ήδη λειτουργεί σε διάφορες χώρες με ντόπιους γιατρούς και δικό μας συντονισμό. 

Στην περιοχή που βρίσκονται τα γραφεία της εταιρείας γνωριστήκαμε με τα παιδιά της περιοχής. Φτωχές οικογένειες, πολύ χαμηλό βιοτικό επίπεδο. Βλέπαμε παιδιά που ήθελαν να πάνε μπροστά, αλλά οι γονείς τους δεν μπορούσαν να τους προσφέρουν τις κατάλληλες ευκαιρίες.

Poulios

Στην αρχή εγώ τα βοηθούσα στα μαθηματικά κι ο Αλέξανδρος στη γλώσσα (Ισπανικά). Μετατρέψαμε έναν χώρο σε αίθουσα μελέτης, καθόμασταν μαζί τους αφού είχαν φύγει οι υπάλληλοι και κάποια στιγμή πήραμε μια κοπέλα που μπορούσε να μένει παρέα τους ακόμη πιο αργά. 

Στόχος μας ήταν και είναι να τους δώσουμε εκπαίδευση ώστε να μπορέσουν να προοδεύσουν μόνα τους κρατώντας τα μακριά από τους δρόμους και την εγκληματικότητα. Αυτό είναι το πάθος μου. Το όνειρο μου είναι και η δουλειά μου: Να μπορέσουν δηλαδή να έρθουν τα παιδιά σ’ εμάς μετά το σχολείο και να πάρουν τη μόρφωση που δεν παίρνουν από το σχολείο.

Έρχονται όλα τα απογεύματα, από τα 4 μέχρι τα 20 τους, που πάνε στο Πανεπιστήμιο. Τα μεγάλα παιδιά κάθονται με τα μικρά και τα βοηθάνε στην ανάγνωση. Κάνουν χειροτεχνίες, ζωγραφική και μελέτη. Αλλά δεν περιοριζόμαστε στο χώρο του Ιδρύματος. Κάνουμε εκδρομές, βγαίνουμε έξω, μικροί μεγάλοι χέρι χέρι. Τα παιδιά που έρχονται στο Fundacion Poulias γίνονται παράδειγμα και για τα υπόλοιπα που τα εκμεταλλεύονται οι έμποροι ναρκωτικών.

Το 2012 αγοράσαμε ένα σπίτι, το οποίο σιγά σιγά εξοπλίστηκε, φέραμε και εκπαιδευτικούς και άρχισε να υπάρχει και ημερήσιο πρόγραμμα. Από τότε εκτός από το αμιγώς εκπαιδευτικό πρόγραμμα τους διδάσκουμε πώς να αναπτύξουν την εικόνα τους, πως να παρουσιάζουν τον εαυτό τους, πως έχουν δομημένη σκέψη και συνοχή στην έκφρασή τους.

Η Ελλάδα και η πραγματικότητά της

Το Φεβρουάριο του 2020 ήμασταν έτοιμοι ν’ ανοίξουμε τον πρώτο μας χώρο στην Ελλάδα, στη Φυλή αλλά τελικά αποφασίσαμε να μην προχωρήσουμε καθώς ο θεσμός της οικογένειας είναι πολύ ισχυρός στη χώρα μας και τα παιδιά επιστρέφουν σε οργανωμένη οικογένεια μετά το σχολείο. 

Για να δουλέψει το μοντέλο των Little Giants απαιτεί σημαντική οικονομική υποστήριξη. Κοστίζει περίπου 250 ευρώ το μήνα ανά παιδί, αλλά δεν τα σκέφτομαι καθόλου τα χρήματα. Η επένδυση που κάνουμε με τον αδελφό μου δε μετριέται. Εγώ έχω μια μεγάλη αδυναμία. Δεν μου είναι εύκολο να ζητάω χρήματα για το project.

Θεωρώ δώρο να συμμετάσχει κάποιος σε κάτι που θα του αλλάξει τη ζωή και αυτό είναι η σχέση μ’ αυτά τα παιδιά. Το δικό μου μοντέλο βασίζεται στις αξίες που έλαβα από την οικογένειά μου αλλά και από τα βιώματά μου στο Θιβέτ, την Ινδία, την Κίνα, τη Νότιο Αμερική: εκπαίδευση, ενδυνάμωση, σχέση, ενεργητική καλοσύνη. Σ’ αυτά τα παιδιά μπορείς να φερθείς μόνο με τρυφερότητα και γλύκα. Αυτά εξάλλου δεν αναζητάμε όλοι μας;

#HisStory