Ο Φαίδων Παπαμιχαήλ, ένας από τους σπουδαιότερους διευθυντές φωτογραφίας διεθνώς, μπορεί να ανθίζει την καρδιά του παγκόσμιου κινηματογράφου, αλλά αγαπά περισσότερο από όλους τους τόπους, τον δικό του – το Λεωνίδιο. Έχει ζήσει την αγωνία της υποψηφιότητας για το βραβείο Όσκαρ Φωτογραφίας δύο φορές και συγκεκριμένα για τα έργα «Η δίκη των 7 του Σικάγο» του Aaron Sorkin και για τη «Νεμπράσκα» του Alexander Payne.

Από τη Μία Κόλλια

«Αυτό που έχω να δώσω σαν συμβουλή στους νέους διευθυντές φωτογραφίας είναι το εξής: Να είστε παραγωγικοί και να μη χάνετε το κουράγιο σας. Μην είστε πολύ επιλεκτικοί στην αρχή της καριέρας σας, γιατί κάθε λεπτό που θα βρίσκεστε στο γύρισμα θα αυξάνετε τις γνώσεις σας. Μην είστε  πολύ σνομπ, μη σηκώνετε το φρύδι για αυτό που κάνετε. Όταν εμείς ήμασταν νέοι θέλαμε απλώς να βρισκόμαστε στο γύρισμα. Αυτό είναι το θέμα κυρίως. Να κάνεις την τέχνη σου. Έτσι θα ανακαλύψεις ανθρώπους που θέλουν να  διηγηθούν ιστορίες με παρόμοιο τρόπο μ’ εσένα. Τα πάντα είναι θέμα γούστου. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Δεν υπάρχουν κανόνες για το πώς να κάνεις μία ταινία ή για το πώς να μην κάνεις μία ταινία. Μπορείς να κάνεις μία ταινία με χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους. Θα βρεις ανθρώπους που είναι ίδιοι με εσένα στην προσέγγισή τους ή και στις ευαισθησίες τους και έτσι θα πετύχεις». Αυτός είναι ο  Φαίδων Παπαμιχαήλ, ένας από τους καλύτερους διευθυντές φωτογραφίας παγκοσμίως. Τον βλέπουμε και τον ακούμε στο ντοκυμαντέρ του Αλέξανδρου Μαραγκού “Cinematography Profile-Phedon Papamichael, ASC, GSC (2014)”.

Γεννημένος έναν Φεβρουάριο, 59 χρόνια πριν, στην Ελλάδα, σπούδασε Φωτογραφία και Καλές Τέχνες στο Μόναχο όπου ζούσε από 6 χρονών με τη Γερμανίδα μητέρα του και τον πατέρα του, Φαίδωνα Παπαμιχαήλ και αυτόν, σκηνογράφο, καλλιτεχνικό διευθυντή και στενό συνεργάτη του Τζον Κασσαβέτη αλλά και καλό φίλο και συνεργάτη του Ζυλ Ντασέν.
Ο Φαίδωνας Παπαμιχαήλ ο νεότερος είχε την τρέλα της φωτογραφίας από τα 15 του, όταν άρχισε να «παίζει» με τα super 8 film, να φτιάχνει ταινίες μικρού μήκους, να τις «ντύνει» με μουσική και να τις μοντάρει ο ίδιος. Λίγο αργότερα αυτά τα φιλμάκια άρχισαν να μην τον ικανοποιούν. Ήταν λίγα. Δεν του άνοιγαν δρόμους. Κι έτσι στράφηκε στη φωτογραφία σαν χόμπυ και σαν μία εξέλιξη της ζωγραφικής. Η πρώτη του μηχανή ήταν μία Νikon. Άρχισε να συνεργάζεται ως φωτογράφος με περιοδικά όπως το γερμανικό Stern και το γαλλικό Paris Match. Το 1983 μετακόμισε στη Νέα Υόρκη – εκεί δούλευε ο πατέρας του με τον John Cassavetes - και συνέχισε να δουλεύει ως φωτορεπόρτερ ώσπου σιγά-σιγά στράφηκε στον κόσμο της φωτογραφίας για το σινεμά.

Όπως διηγείται στο ντοκιμαντέρ του Αλέξανδρου Μαραγκού, οι  πρώτες πραγματικά επαγγελματικές δουλειές του, ως διευθυντής φωτογραφίας, ήταν με τον σκηνοθέτη Roger Corman. Συνολικά δούλεψε μαζί του σε 7 ταινίες μέσα σε 2 χρόνια. Όλες ήταν b movies με πολύ χαμηλό budget, ιστορίες αγάπης και ήρωες κυρίως βαμπίρ και στρίπερς, στριπτιζάδικα και πολλούς φόνους. Του άρεσε που είχε αρχίσει να πληρώνεται γι’ αυτή τη δουλειά, χώρια που τώρα τα φιλμ ήταν 35mm και όχι 8mm. Οι ταινίες φτιαχνόντουσαν μέσα σε 2 εβδομάδες και η κάθε μέρα ήταν «σχολείο».  Γνώριζε κόσμο, δημιούργησε συνεργασίες και έκανε παρέες με ανθρώπους που κάποια στιγμή έπαψαν να συνεργάζονται με τον Corman και «άνοιξαν» τους ορίζοντές τους.

Με την ταινία “Poison Ivy” της Katt Shea, απογαλακτίστηκε από τον Corman. Σ’ εκείνα τα γυρίσματα γνωρίστηκε, συνεργάστηκε και έγινε φίλος με μερικούς από τους σημαντικότερους διευθυντές φωτογραφίας στις μέρες μας. Έτσι, δημιούργησε ένα «συνεργείο», μία ομάδα κυρίως με σπουδαστές σχολών κινηματογράφου. Σε αυτή την ομάδα μέσα ήταν ο Janusz Kaminski και ο Wally Pfister με τους οποίους παρέμεινε κολλητός και έφτιαξε μαζί τους μία διαδικτυακή σχολή κινηματογράφου, την “Advanced Filmaking”. 

Ο Φαίδων Παπαμιχαήλ συνολικά έχει «κάνει» σχεδόν 45 ταινίες κι έχει συνεργαστεί με σπουδαίους σκηνοθέτες. Τον Wim Wenders για την ταινία «Το ξενοδοχείο του ενός εκατομμυρίου δολαρίων», τον Oliver Stone στο “W”, τον  Judd Apatow στο “Καλά 40”, τον Alexander Payne στα έργα «Πλαγίως», «Οι απόγονοι», “Νεμπράσκα”, τον James Mangold στις ταινίες “Identity”, «Το τελευταίο τρένο για τη Γιούμα» και «Walk The Line», τον Gabriele Muccino στο έργο «Το κυνήγι της ευτυχίας», τον George Clooney στην ταινία  «Αι Ειδοί του Μαρτίου». Ειδικά για την ταινία “Νεμπράσκα” ήταν υποψήφιος για το βραβείο Bafta και το βραβείο της Ένωσης Αμερικάνων Κινηματογραφιστών, ενώ κέρδισε το βραβείο της Ένωσης Βρετανών Κινηματογραφιστών. Έχει δουλέψει με τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του κινηματογράφου, τον Dustin Hoffman, τον George Clooney, τον Will Smith, την Cate Blanchett, τον Matt Damon, τον Bill Murray, τον John Goodman, τον Tom Cruise και την Cameron Diaz, τον Russel Crow και πολλούς ακόμη.

Έχει κάνει διαφημιστικές ταινίες για πολλά γνωστά brands.

Είναι μέλος του Αμερικάνικου Σωματείου Κινηματογραφιστών (AGS) και της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών (GSC).
Περνάει συχνά τις διακοπές του στο Λεωνίδιο και η ταινία Arcadia Lost, στην οποία πρωταγωνιστεί ο Nick Nolte είναι η τέταρτη προσωπική ταινία του.  

https://alexandrosmaragos.com/blog/2014/05/phedon-papamichael-a-life-behind-the-lens

#HisStory