Βαγγέλης Χατζής: Ο Μονόχειρας Πυγμάχος που ξεγέλασε το πεπρωμένο του

Ένας από τους καλύτερους Έλληνες πυγμάχους μετέτρεψε την αχίλλειο πτέρνα του σε σύμβολο παγκόσμιου θαυμασμού και αναγνώρισης.

Από τον Αλέξανδρο Θεοδωρόπουλο

Σαν άνθρωποι την τύχη μας δεν την ορίζουμε πάντα μόνοι μας. Η μητέρα του Βαγγέλη Χατζή έτυχε να τον κυοφορήσει την εποχή της καταστροφής του Τσερνόμπιλ που προκάλεσε χάος και φόβο για τα παιδιά που θα γεννιόντουσαν από το 1986 και μετά και την επίδραση που θα είχε η ανεξέλεγκτη ραδιενέργεια στην υγεία τους.

Ο Βαγγέλης αμέσως μετά τη γέννησή του διαγνώστηκε με επιθετικό καρκίνο που σύμφωνα με τους γιατρούς οφείλονταν μάλλον στην ακτινοβολία που δέχτηκε σαν έμβρυο ίσως από φαγητό μολυσμένο με ραδιενεργή βροχή.

Σε ηλικία τριών μηνών ταξίδεψε μέχρι τη Βοστώνη για χειρουργείο στο οποίο θυσίασε το μισό δεξί του χέρι για να μπορέσει να κρατηθεί στη ζωή.

Σήμερα, 33 χρόνια μετά, αποτελεί τον μοναδικό μονόχειρα πυγμάχο παγκοσμίως και έναν εκ των τριών στα μαχητικά σπορ γενικά. Ένα παράδειγμα αθλητικού πνεύματος προερχόμενο από ένα δυσοίωνο πεπρωμένο, μια τύχη που δεν επέλεξε ο ίδιος.

Και παρόλο που δεν την επέλεξε ο ίδιος, την αποδέχτηκε από τη νηπιακή του κιόλας ηλικία και μεγάλωσε με αυτήν, πλάθοντας ένα σκληρό και συνάμα «ατίθασο» όπως λέει ο ίδιος χαρακτήρα που τον βοήθησε να αντιμετωπίζει με ζωηράδα και αποφασιστικότητα όλα τα προβλήματα που θα του δημιουργούσε στον δρόμο του αυτή η αναπηρία.

Όπως συμβαίνει συνήθως με όλα τα διαφορετικά παιδιά, υπήρξε θύμα μπουλινγκ στα παιδικά του χρόνια εξαιτίας της ιδιομορφίας του. Όταν έβαλε το πρώτο του προσθετικό χέρι στο σχολείο τον φώναζαν Κάπτεν Χουκ, καθώς το χέρι αυτό είχε τρία δάχτυλα.

Έχοντας περάσει δύσκολα παιδικά και σχολικά χρόνια πάντα στιγματισμένος από την αναπηρία του, έφυγε για το Ηνωμένο Βασίλειο σε ηλικία 21 ετών. Στο Νότιγχαμ υποκινούμενος από τον πρώτο του δάσκαλο και μετέπειτα προπονητή του, Τόνι Λανγκ, επέλεξε την πυγμαχία ή όπως αργότερα είπε «μάλλον η πυγμαχία επέλεξε εμένα».

Καταφέρνοντας να ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες, σωματικές και ψυχολογικές, καθιερώθηκε ως επαγγελματίας πυγμάχος και αναγνωρίστηκε για το ψυχικό του σθένος και τη μεγαλειώδη δύναμή του να αγωνίζεται στο ρινγκ με ένα χέρι απέναντι σε αρτιμελής αντιπάλους.

Ο ίδιος κουβαλά εδώ και χρόνια το προσωνύμιο "Cobra", έχοντας κερδίσει τις περισσότερες μάχες που έχει δώσει στην πυγμαχία και τη ζώνη "No Limits", ένα από τα μεγαλύτερα σόου μάχης της Αθήνας. Πλέον μετρά περισσότερα από 10 χρόνια επαγγελματικής καριέρας στην πυγμαχία.

Από τότε που γύρισε στην Ελλάδα δουλεύει σαν προπονητής πυγμαχίας στην ομάδα της ΑΕΚ και έρχεται καθημερινά σε επαφή με πολύ νέους αθλητές και μικρά παιδιά.

Είναι ο πρώτος προπονητής στην Ελλάδα που δίδαξε πυγμαχία σε αθλητές με ειδικές ανάγκες όπως ανθρώπους σε αναπηρικό καροτσάκι.

Όπως λέει ο ίδιος, είναι διαφορετικό απλά να παίζεις μποξ με το να είσαι προπονητής μποξ. Εκεί πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τις ανάγκες των αθλητών σου και την ψυχολογία τους οι οποίες μπορεί να είναι διαφορετικές από ότι ήταν οι δικές σου.

«Δεν εκπροσωπώ μόνο τον εαυτό μου. Υπάρχουν πολλά νέα παιδιά που παίρνουν παράδειγμα από την ιστορία μου. Προπονώ παιδιά που μέσω του αθλητισμού καταφέρνουν μεγάλες αλλαγές όχι μόνο στο σώμα τους αλλά και στην ψυχή τους και στον χαρακτήρα τους. Χαίρομαι γιατί όλοι οι αθλητές μου είναι καλά παιδιά, αυτό τους βοηθά να γίνονται καλύτεροι άνθρωποι, ο σεβασμός στον αντίπαλο ,το αθλητικό πνεύμα, αυτή είναι όλη η ουσία».

 

Μέσα από την πορεία του, ο Βαγγέλης Χατζής λυτρώθηκε και μέσα από τον αθλητισμό κατάφερε να βρει την χαμένη του παιδική αυτοπεποίθηση, τον εαυτό του και να συγκρίνει αυτά που του έδωσε η ζωή με αυτά που του πήρε.

«Το σημαντικό είναι να δίνουμε ένα σωστό αθλητικό πρότυπο στα παιδιά. Σημασία δεν έχει η νίκη. Σημασία έχει να αγωνίζεσαι».

 

Κάποτε σε πολύ μικρή ηλικία ρώτησε τη γιαγιά του «τι σημαίνει ανάπηρος;». Της πρότεινε να δώσουν ένα όνομα στο αριστερό και ένα στο δεξί ακρωτηριασμένο χέρι του.

Τα ονόμασαν «άνεμος» και «σύννεφο» αντίστοιχα. Και από ότι φαίνεται ο άνεμος αυτός είναι που τον οδήγησε τελικά στην επιτυχία. Ένα δρόμο γεμάτο θυσίες τον οποίο πλέον δείχνει και στους αθλητές του.

#HISstory