Στην αρχή κάθε νέου έτους, κατακλυζόμαστε από συμβουλές σχετικά με το πώς να προγραμματίσουμε τα επαγγελματικά μας βήματα για τους επόμενους 12 μήνες ή να αντιμετωπίσουμε σημαντικούς στόχους που αναβάλλουμε. Τι γίνεται όμως αν πραγματικά δεν έχουμε τη διάθεση για κάτι τέτοιο φέτος;

Aπό τη Μία Κόλλια

Μια πρόσφατη έρευνα του gallup.com έδειξε ότι το άγχος μεταξύ των εργαζομένων έχει φτάσει σε ιστορικά υψηλά επίπεδα και ότι μόνο το ένα τρίτο απολαμβάνει την ευημερία του. Με το άγχος της πανδημίας και τις προσαρμογές που έπρεπε να κάνουμε όλοι μας επαγγελματικά, αυτό το αποτέλεσμα δεν αποτελεί έκπληξη.

Κι όμως, παρά το γεγονός ότι τόσοι πολλοί επαγγελματίες έχουν βιώσει μια αίσθηση κακουχίας τα τελευταία χρόνια, η αφήγηση της επιτυχίας της εταιρικής ζωής εξακολουθεί να είναι η ίδια: Δουλέψτε σκληρά για να πάρετε προαγωγή, να αποκτήσετε περισσότερους πελάτες, να γίνετε πιο γνωστοί και να ανεβείτε στην ιεραρχία.

Ως αποτέλεσμα, το να θέλει κάποιος να έχει λιγότερο φρενήρεις ρυθμούς στη δουλειά του και ίσως να αναλάβει λιγότερους πελάτες και ευθύνες, μπορεί να τον κάνει να αισθάνεται έναν επαγγελματικό κίνδυνο. Να φοβάται ότι οι πελάτες του θα τον ξεχάσουν, αλλά και συναισθηματικά, η ιδέα της υποχώρησης μπορεί να μοιάζει με προδοσία του προηγούμενου εαυτού του, ο οποίος είχε δουλέψει πολύ σκληρά για να δημιουργήσει μια σταθερή ροή στην εταιρεία του.

Οι ανησυχίες αυτές είναι εύλογες, αλλά αν αισθανόμαστε εντελώς εξαντλημένοι ή υπερφορτωμένοι, είναι σημαντικό να το αναγνωρίσουμε και να το αποδεχτούμε. Ακολουθούν τρεις στρατηγικές που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να συμφιλιωθούμε με την επιθυμία μας να μειώσουμε τις φιλοδοξίες μας, ακόμη και αν αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το προηγούμενο όραμά μας για τον εαυτό μας ως έναν άψογο επαγγελματία.

Σκεφτόμαστε «κυματιστά»

Όπως περιγράφει η Dorie Clark στο βιβλίο της «The Long Game: How to Be a Long-Term Thinker in a Short-Term World», οι επαγγελματίες -για ευνόητους λόγους- τείνουν να επιμένουν σε στρατηγικές που έχουν αποδειχθεί αποτελεσματικές γι' αυτούς στην εργασία τους. Αυτό δεν είναι κακό, αλλά γίνεται βάρος, αν δεν αναγνωρίζουμε πότε πρέπει να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας.
Το μυστικό, λοιπόν, είναι να καταλάβουμε πώς να σκεφτόμαστε «κυματιστά» και να αναγνωρίζουμε πότε είναι καιρός να επικεντρωθούμε σε μια άλλη στρατηγική. Αυτό ισχύει εντός του επαγγελματικού χώρου αλλά και πέραν αυτού. Για πολλούς επαγγελματίες, μπορεί να ήρθε η ώρα, μετά από χρόνια ή δεκαετίες σκληρής δουλειάς, να ανακατανείμουν την ενέργειά τους προς την υγεία τους, αν αυτή ήταν σε δεύτερη μοίρα, προς το παιδί τους ή προς εξωτερικά ενδιαφέροντα.

Αναγνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει καθολικό χρονοδιάγραμμα

Όλοι γνωρίζουμε τους κινδύνους της παγίδας της σύγκρισης, κατά την οποία παρακολουθούμε την πρόοδό μας βάζοντας τον εαυτό μας σε αντιπαράθεση με συνομηλίκους και συναδέλφους. Η συμπεριφορά αυτή μπορεί να είναι χρήσιμη κατά καιρούς, καθώς μας επιτρέπει να οραματιζόμαστε νέες δυνατότητες για τον εαυτό μας και μας ωθεί σε υγιή ανταγωνισμό. Αλλά πιο συχνά, μπορεί να μας οδηγήσει στο να κατηγορούμε τον εαυτό μας για κάτι που έκανε ή δεν έκανε όπως κάποιος άλλος.

Το γεγονός ότι «όλοι τρέχουμε στον δικό μας αγώνα» μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, αλλά είναι αλήθεια. Στη ζωή των ανθρώπων μπορεί να συμβούν αναπάντεχα και σοβαρά γεγονότα που δεν είναι στο χέρι τους να τα αποφύγουν -μια φυσική καταστροφή μπορεί να έχει αρνητικό αντίκτυπο στην επιχείρησή μας.

Είναι κατανοητό να θέλουμε να ακολουθήσουμε τους στόχους που έχουμε θέσει, ειδικά όταν φαίνεται ότι όλοι οι άλλοι που γνωρίζουμε, φτάνουν στους δικούς τους πιο γρήγορα. Αλλά πρέπει και να καταλάβουμε ότι το χρονοδιάγραμμα σχεδόν όλων μας μπορεί να εκτροχιαστεί κάποια στιγμή.

Το να κατεβάσουμε ταχύτητα τώρα, αν το χρειαζόμαστε, μπορεί να φαίνεται σαν ένα βήμα πίσω, αλλά μπορεί να μας δώσει την ενέργεια και τη διαύγεια που χρειαζόμαστε για να προχωρήσουμε πιο γρήγορα και πιο αποτελεσματικά στο μέλλον. Στην πραγματικότητα, επειδή τόσοι πολλοί άνθρωποι επαναξιολογούν τις προτεραιότητες και τις προσδοκίες τους μετά την πανδημία, αυτή μπορεί να είναι η ιδανική στιγμή για να επαναφορτίσουμε τις μπαταρίες μας, ίσως επειδή λιγότεροι άνθρωποι θα μας «ξεπεράσουν» στην παραδοσιακή τροχιά καριέρας, απ' ό,τι σε άλλες ιστορικές στιγμές.

Κατανοούμε τις συνθήκες ανάπτυξης

Η επιτυχία συχνά μετριέται με την ποσότητα: Ο περισσότερος χρόνος για να κάνουμε επαφές, να υποβάλλουμε προτάσεις και να είμαστε συνεχώς στο γραφείο θα οδηγήσει στην επιτυχία. Αλλά μερικές φορές -ειδικά αν έχουμε ήδη εξαντλήσει τον εαυτό μας και η ικανότητά μας να αποδίδουμε με τους παραδοσιακούς τρόπους είναι χαμηλότερη από πριν- αυτό που χρειαζόμαστε δεν είναι το περισσότερο αλλά το κάτι διαφορετικό.

Το να επιτρέπουμε στον εαυτό μας μια διαφορετική τροφοδότηση, είτε πρόκειται για ένα ταξίδι στο εξωτερικό, είτε για ένα διάστημα αλλαγής από την καθημερινή ρουτίνα και εστίαση σε άλλους τομείς της ζωής και της ευημερίας μας, οδηγεί σε μια ανανέωση. Ενώ μπορεί να «υπολειπόμαστε» σε ορισμένες μετρήσεις στις οποίες έχουμε συνηθίσει να βαθμολογούμε τον εαυτό μας, μπορεί επίσης να βρούμε έμπνευση σε νέους τομείς ή να σκεφτούμε νέες ιδέες που θα μπορούσαν να αποκτήσουν νόημα για εμάς στο μέλλον.

Έχουμε συνηθίσει να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας ως έναν επαγγελματία με υψηλές επιδόσεις και μπορεί να νιώθουμε δυσάρεστα όταν τίθεται υπό αμφισβήτηση αυτή η ταυτότητα μέσω των ίδιων μας των επιθυμιών. Όμως, το να μειώσουμε τις φιλοδοξίες μας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι πετάμε στα σκουπίδια το παρελθόν μας ή ότι τεμπελιάζουμε. Μπορεί στην πραγματικότητα να σημαίνει ότι έχουμε επιτέλους αναγνωρίσει τι χρειάζεται για να είναι βιώσιμα τα  επιτεύγματα και οι φιλοδοξίες μας.