Είναι αποδεδειγμένο ότι ο Θεός αγαπάει τη μουσική. Είναι και προφανές πως ότι και να γίνεται στον κόσμο, εκείνος… το βιολί του, δημιουργεί μικρούς Θεούς και τους στέλνει στη γη. Πιθανόν εκείνον τον Οκτώβριο του ’67, να άκουγε κάποια έργα του Μπαχ για βιολί και για αυτό να του κατέβηκε η ιδέα να δημιουργήσει τον Λεωνίδα Καβάκο. Έναν από τους μεγαλύτερους μουσικούς στον κόσμο.

Από τη Μία Κόλλια

Πέντε Χριστούγεννα μετά από εκείνη τη Δευτέρα που προσγειώθηκε στη γη, ο Λεωνίδας Καβάκος, που μεγάλωνε μέσα σε μία οικογένεια μουσικών, ανακάλυψε ένα βιολί κάτω από το έλατο που στόλιζε το σαλόνι του σπιτιού. Η  ανακάλυψη εκείνη ήταν η αρχή μίας μεγαλειώδους πορείας. Πρώτος του δάσκαλος, ο πατέρας του, ένας εξαίρετος βιολιστής της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών και μετά ο Στέλιος Καφαντάρης καθηγητής του στο  Ελληνικό Ωδείο.

Η πρώτη φορά που ανέβηκε στη σκηνή του Ηρωδείου και ήρθε αντιμέτωπος με ένα πλήθος κόσμου ήταν το 1984, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ. Έναν χρόνο αργότερα, το 1985, βγήκε πρώτος στον διαγωνισμό Sibelius στο Ελσίνκι όπως και στα βραβεία Paganini και Naumburg το 1988. Το 1992 αναλαμβάνει την καλλιτεχνική διεύθυνση του κύκλου με μουσική δωματίου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Αρχίζουν και οι περιοδείες σε όλη την υφήλιο. Το 2009 του απονέμεται το Γερμανικό Grammy (Echo Klassik). Το 2017 παρέλαβε το βραβείο Léonie Sonning στην Κοπεγχάγη, ως ο καλύτερος μουσικός στον κόσμο. Το συγκεκριμένο βραβείο, απονέμεται κάθε χρόνο - από το 1959- σε έναν διεθνώς αναγνωρισμένο συνθέτη, ερμηνευτή, μαέστρο ή τραγουδιστή.

Ήταν πλέον ένας κορυφαίος και παγκόσμια αναγνωρισμένος σολίστ και διευθυντής ορχήστρας από τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας. Έχει συνεργαστεί και έχει διευθύνει τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου. Από τη Συμφωνική Ορχήστρα του Σικάγο, της Νέας Υόρκης, τη Φιλαρμονική του Βερολίνου και τη Φιλαρμονική της Βιέννης, μέχρι τη συμφωνική ορχήστρα του Τόκιο και τη Φιλαρμονική της Ιαπωνίας,  τη Συμφωνική Ορχήστρα του Λονδίνου, του Μοντρεάλ, της Νέας Υόρκης, τη Συμφωνική του Χιούστον, του Σικάγο, του Ντάλλας, την Ορχήστρα του Φεστιβάλ της Βουδαπέστης, τη Συμφωνική της Βοστώνης, την Καμεράτα του Σάλτσμπουργκ και άλλες πολλές ων ουκ έστι αριθμός.  Έχει εμφανιστεί ως σολίστ στην Συμφωνική της Σιγκαπούρης και στη Φιλαρμονική της Σεούλ. Έχει συμπράξει, επανειλημμένως, με 2 από τους σημαντικότερους μουσικούς διεθνώς, τον τσελίστα YoYo Ma και τον πιανίστα Εmanuel Ax,  στο Carnegie Hall.
Σύμφωνα με το «The Strad» το βρετανικό περιοδικό κλασικής μουσικής εγχόρδων ο Λεωνίδας Καβάκος είναι  «ο βιολιστής των βιολιστών».

Ας τον γνωρίσουμε μέσα από τα ίδια τα λόγια του σε συνεντεύξεις του:

«Ο σύγχρονος Ελληνας είναι απολίτιστος. Στα 17 χρόνια που πήγα στο δημόσιο σχολείο έκανα ένα χρόνο μουσική. Τη στιγμή που οι αρχαίοι Ελληνες, στους οποίους μας αρέσει να αναφερόμαστε, είχαν ως κύρια ασχολία τη μουσική. Οι σύγχρονοι ηγέτες θεωρούν τον πολιτισμό πολυτέλεια».

«(…) Το ταλέντο δεν το αποκτάς. Το καλλιεργείς. Γι’ αυτό είναι δώρο».

Συνέντευξη στη Μαρία Κατσουνάκη στην «Καθημερινή», 2010.

«Είχα την ευκαιρία να παίξω, ολομόναχος, ανάμεσα στα αγάλματα του Μουσείου της Ακρόπολης. Επρόκειτο κυριολεκτικά για μια συγκλονιστική εμπειρία, που δεν θα ξεχάσω ποτέ.  Βίωμα μυστικιστικό, από τα πιο πολύτιμα της ζωής μου. Η επίσκεψή μου εκεί έγινε για τις ανάγκες ενός γυρίσματος της γερμανικής τηλεόρασης. Είχε έρθει στην Αθήνα, στο Μέγαρο Μουσικής, η Φιλαρμονική του Βερολίνου για την καθιερωμένη πρωτομαγιάτική της συναυλία, το 2015, στην οποία θα συνέπραττα ως σολίστ…. Μόλις πέρασα το κατώφλι του και βρέθηκα στον χώρο όπου είναι τα γλυπτά, αισθάνθηκα δέος. Δεν μπορούσα να πιάσω το βιολί μου από την ένταση. Χρειάστηκε να φύγω, να περάσουν αρκετές ώρες για να συγκεντρωθώ και ύστερα να μπορέσω να παίξω, μόνος, μπροστά στις κάμερες. Η ανταμοιβή μου ήταν τεράστια. Αυτά τα αγάλματα είναι -για μένα- μουσική, είναι κίνηση. Όχι μόνο μια ανθρώπινη δημιουργία, αλλά ένα είδος επικοινωνίας με τη θεία διάσταση. Και αν οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν τα γλυπτά “statue”, με ετυμολογία που παραπέμπει σε κάτι στατικό, οι Έλληνες τους έδωσαν κίνηση, χάρη και πνοή. Άλλωστε, στη γλώσσα μας το άγαλμα συνδέεται με το αγάλλομαι. Όταν τελείωσα την ερμηνεία, ζήτησα συγγνώμη από τα γλυπτά που ενόχλησα τη μακραίωνη σιωπή τους».

Συνέντευξη στη Μαργαρίτα Πουρνάρα στην «Καθημερινή», 2018.

«Θα σας έλεγα ότι η Ελλάδα δεν χρειάζεται τον Καβάκο αυτή τη στιγμή, τον οποιονδήποτε Καβάκο. Γιατί αυτά που πρέπει αρχικά να γίνουνε είναι τα βασικά, τα στοιχειώδη είναι η σωστή λέξη. Εκείνο που χρειάζεται είναι ένα σύστημα παιδείας που δεν θα αλλάζει κάθε τρεις και λίγο και θα δίνει αξία στις τέχνες ως μέρος της εκπαιδευτικής διαδικασίας».

Συνέντευξη στον Γιώργο Μυλωνά στo Liberal, 2020.

Συνεντεύξεις, πορτραίτα, χειροκρότημα, διεθνής αναγνώριση. Μία συναρπαστική πορεία ζωής με σκληρή δουλειά επάνω σε μία επιστήμη που προσφέρει μόνο ευφορία, ανάταση ψυχής και συγκίνηση. Ο Λεωνίδας Καβάκος είναι ένας διανοούμενος μουσικός που ξέρει να σκέφτεται και να φιλοσοφεί τη ζωή, που βάζει το ταλέντο στη θέση του, που παρακολουθεί τα γεγονότα και την επικαιρότητα, που έχει προσφέρει κατ’ επανάληψη τις γνώσεις του και τη μουσική του σε φιλανθρωπικούς σκοπούς, που αναρωτιέται για τα όρια του ανθρώπου, που θαυμάζει το ελληνικό φως, την αξία του πολιτισμού, τη μεγάλη σημασία της μελέτης, τους παγκόσμιους συνθέτες, που θεωρεί την εξέλιξη απαραίτητη, που σέβεται το παρελθόν και την πραγματικότητα και υποκλίνεται στην τελειότητα. Λεωνίδας Καβάκος. 53 χρόνια μετά από εκείνη τη Δευτέρα που αντίκρισε το φως, ο ο διεθνούς φήμης Έλληνας μουσικός έχει φύγει από την Ελλάδα. Δεν ξέρει αν θα επιστρέψει. Έχει δύο μεγάλες κόρες, σύζυγο πιανίστα και μόνιμο παρτενέρ, 10 χρόνια τώρα,  ένα βιολί  "Willemotte" Stradivarius του 1734.

#HisStory