Χριστίνα Φλαμπούρη: Στις Κορυφές του Κόσμου

Η Χριστίνα Φλαμπούρη είναι πρότυπο γυναίκας, ανθρώπου και αθλήτριας. Άλλαξε τη ζωή της κατακτώντας τις κορυφές του κόσμου. Δεν έχασε ποτέ τη γλύκα του παιδιού που τη διακρίνει αλλά τη συνδύασε με το πείσμα του γίγαντα. 

Από τη Μία Κόλλια

Είναι Sales Manager σε μεγάλη πολυεθνική εταιρία και συγχρόνως αλπινίστρια. Είναι η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε στην κορυφή του Έβερεστ και η μοναδική Ελληνίδα που μπήκε στο κλαμπ με τις 70 γυναίκες που κατάφεραν να ανέβουν στην ψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου, 7 Summits Project. Οι επιτυχίες της όμως δε σταματάνε εκεί αφού κανείς άλλος Έλληνας δεν κατάφερε να κατακτήσει 2 κορυφές πάνω από 8.000 μέτρα σε μια μόνο αποστολή.

«Το πιο σημαντικό όταν σκεφτόμουν τι δουλειά θέλω να κάνω ήταν να έχω επικοινωνία και σχέση με κόσμο».

Δουλεύω 11 χρόνια στην εταιρεία Παπαστράτος στο τμήμα marketing και τώρα στο τμήμα πωλήσεων.  Έχω σπουδάσει φυσικός, καμία σχέση ούτε με τη δουλειά που κάνω τώρα ούτε με την ορειβασία. Με τόσους ρόλους να συγκρούονται ήταν πολύ δύσκολο να το αποδεχθεί ο κόσμος και κυρίως ο περίγυρος μου. Τόσο δύσκολο που δεν το έχω κερδίσει 100% ακόμη.

«Το πρώτο που έπρεπε να κατακτήσω ως γυναίκα ήταν να πείσω ότι είμαι ορειβάτης χωρίς να είμαι η κοπέλα του ορειβάτη ή η κόρη του ορειβάτη». 

Στο εξωτερικό δεν ισχύει αυτό γιατί υπάρχουν πολλές καταξιωμένες αθλήτριες σε αυτόν τον χώρο. Μέχρι τα 24 μου, ήμουν το κλασσικό καλό παιδί των γονιών, καλή μαθήτρια, καλή φοιτήτρια με ήρεμη εφηβεία. Όλα μια χαρά. Μπήκα στην πολυεθνική Παπαστράτος πολύ μικρή, στα 23 μου, και σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν μπορούσα να διαχειριστώ το άγχος μου. Εμφάνιζα  ψυχοσωματικά συμπτώματα, προσπαθώντας να αποδείξω ότι παρότι μικρή, ήμουν ικανή για την θέση που είχα πάρει. 

«Η μέρα που μου άλλαξε τη ζωή».

Κάποια στιγμή ένας ξάδερφός μου μού είπε ότι μου είχε κλείσει εκδρομή αναρρίχησης. Αυτή η μέρα άλλαξε όλη μου τη ζωή. Φοβόμουν πολύ και τελικά δεν κατάφερα να ολοκληρώσω καμιά διαδρομή. Τις επόμενες ημέρες το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν προσπάθησα αρκετά. Με κόπο συνειδητοποίησα ότι ο φόβος ήταν μόνο στο μυαλό μου. Για να τον ξεπεράσω ξεκίνησα μαθήματα αναρρίχησης. Σε κάθε δυσκολία, ένιωθα ότι κάθε φορά τα όρια μου διευρύνονται κι άλλο. Αυτό με μάγεψε στα βουνά.

«Στον αλπινισμό το πιο σημαντικό είναι ότι καταλαβαίνεις πόσο δυνατός είσαι όταν δεν έχεις άλλη επιλογή. Μετά, το εφαρμόζεις και στη ζωή». 

Όταν είσαι στα 8000 μ. δεν έχεις καμία επιλογή να σκεφτείς κάτι άλλο ή να πεις ότι δεν μπορείς να φτάσεις στην κορυφή. Μετά απ’ αυτό μαθαίνεις να το κάνεις πράξη και στη ζωή σου. Άρχισα να στέκομαι αλλιώς σαν άνθρωπος, να μιλώ αλλιώς, να διεκδικώ αλλιώς, να διαπραγματεύομαι αλλιώς. Το βουνό με κάνει πιο δυνατή σε όλες μου τις σχέσεις ακόμα και τις προσωπικές. Διεκδικώ αυτά που πιστεύω ότι μου αξίζουν.

«Το θέμα είναι πάντα το μυαλό».

Ξεκίνησα σταδιακά την προπόνηση από την Πάρνηθα. Μετά ανέβηκα τον Όλυμπο και συνέχισα όλο και πιο ψηλά. Η μία κορυφή έφερνε την άλλη. Στην αρχή πάλευα και με την τεχνική και τη φυσική κατάσταση και το φόβο. Το σώμα μου δεν ήταν έτοιμο για τέτοια καταπόνηση. Το σώμα, με σωστή προπόνηση, διατροφή και βοήθεια ειδικών φτάνει στο στόχο. Το μυαλό είναι το θέμα, αφού και πρακτικά κάποια στιγμή, σε μια μεγάλη κορυφή το σώμα θα σε εγκαταλείψει γιατί έχεις ξεπεράσει τα όριά σου. Σε ανεβάζουν η καρδιά και το μυαλό. 

«Όσο ψηλά και να ανέβω, δε σταματώ ποτέ να μαθαίνω».

Πήγα σε ειδική σχολή στις Άλπεις για να μάθω τεχνικές κρεβάζ – πώς αντιμετωπίζεις τις χαράδρες που δημιουργούν οι παγετώνες. Όταν πήγα στην ψηλότερη κορυφή στην Αλάσκα, ήξερα ότι θα έπεφτα σε κρεβάζ. Ακόμη και ένας ορειβάτης που ανεβαίνει 30 χρόνια, μαθαίνει και ενημερώνεται συνεχώς καθώς αλλάζουν πολλά ακόμη και οι τεχνολογίες των αξεσουάρ που κουβαλά μαζί του. 

Πρέπει να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, να έχεις γερή καρδιά και πνευμόνια, όμως  οι περισσότεροι υγιείς άνθρωποι μπορούν να το κάνουν αν το θελήσουν. Πρέπει όμως να μπορείς να αντέξεις και την ταλαιπωρία, όχι για μία ή δύο ημέρες όπως οι αθλητές που τρέχουν έναν αγώνα ή παίζουν ένα ματς.

Πρέπει για ενάμιση μήνα να είσαι μακριά από το σπίτι σου, να μην κοιμηθείς σε κρεβάτι, να ζεις σε ακραίες θερμοκρασίες με χαμηλό οξυγόνο. Σε συνθήκες χαμηλού οξυγόνου το σώμα νοσεί - μπορεί να έχεις συνέχεια δέκατα και ταχυπαλμία. 

«Αξίζει κάθε λεπτό αυτή η ταλαιπωρία». 

Νιώθω ασφάλεια μέσα στη σκηνή μου και ας φυσάει απ’ έξω, κι ας έχει παγετό. Το βουνό με έμαθε να εκτιμώ το κάθε λεπτό. Όταν γύρισα από την Αντάρτικη ένιωσα ευτυχία μόνο και μόνο που μπόρεσα να ανοίξω τη βρύση και να πιώ ένα ποτήρι νερό. 

«Η επιτυχία ολοκληρώνεται στην κατάβαση, όχι στην κορυφή».

Η πρώτη σημαντικότερη κορυφή για μένα ήταν το Έβερεστ.  Είχα την τύχη και την τιμή να είμαι η πρώτη γυναίκα που άνοιξε την ελληνική σημαία εκεί. Ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα για μένα, είχα χάσει την όρασή μου από το ένα μάτι για αρκετές ώρες – έβλεπα μόνο χρώματα χωρίς όρια. 

Όταν σήκωσα τα μάτια μου στην κορυφή του κόσμου, για ένα δευτερόλεπτο ήμουνα έτοιμη να λυγίσω και να βάλω τα κλάματα ή να φωνάξω από χαρά, αλλά δεν μπορεί να γίνει γιατί ξέρεις εκείνη τη στιγμή ότι δεν έχεις ολοκληρώσει. Το πιο δύσκολο κομμάτι είναι η κατάβαση, οπότε δεν πρέπει να αφεθείς. Η αποστολή ολοκληρώνεται μετά την κατάβαση. 

Όταν άνοιξα τη σημαία για λίγα δευτερόλεπτα ήμουν ο μοναδικός άνθρωπος σε όλον τον κόσμο στο ψηλότερο σημείο του, ένιωσα παντοδύναμη και συγχρόνως τόσο αδύναμη! Ένιωθα σαν θεός και σα μυρμήγκι ταυτόχρονα. Εκεί στη «ζώνη θανάτου», όπως την αποκαλούμε, το σώμα είναι παντελώς αδύναμο. Δυσκολεύτηκα πολύ στην κατάβαση, γιατί έχει φύγει ο στόχος απ’ το μυαλό μου. 

Οι επτά κορυφές

Η δεύτερη πολύ σημαντική στιγμή για μένα ήταν η ολοκλήρωση του Seven Summits. Η τελευταία μέρα ήταν πολύ δύσκολη, είχα προσπαθήσει και την προηγούμενη να κάνω κορυφή και δεν τα είχα καταφέρει. Είχε κλείσει ο καιρός και ήξερα πως έπρεπε να παλέψω πολύ διότι δεν υπήρχε περίπτωση να ξαναβρώ τόσα χρήματα για να κάνω αυτή την αποστολή. 

Την ώρα που βρέθηκα στην κορυφή ήμουν μόνη. Αλλά πέρασαν από μπροστά μου όλοι άνθρωποι που με είχαν βοηθήσει: ο Ανέστης που μου έστελνε κάθε μέρα το δελτίο καιρού, η Όλγα που με βοηθούσε στις προπονήσεις και στα διαδικαστικά, οι προπονητές μου. 

«Να δίνεις πίσω όσα σου δίνουν».

Από την ώρα που ανακοίνωσα ότι πηγαίνω για τις εφτά κορυφές, μου στάθηκαν άνθρωποι που δεν τους ήξερα. Εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να έχεις δυνατή ομάδα και να σε βοηθάει ο κόσμος. Από τότε ένιωσα ότι πρέπει κι εγώ να βοηθάω όσο μπορώ και στην καθημερινότητά μου. Να επιστρέφω πάντα όσα πήρα. Για αυτό έγραψα και βιβλίο για μικρά παιδιά, για να τα ενδυναμώνω όπως μπορώ. 

Με έμπνευση τα βουνά και το 7 Summits project, η Χριστίνα μοιράζεται το πάθος της, οργανώνοντας και συμμετέχοντας σε ενέργειες που κινητοποιούν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να ακολουθήσουν τα όνειρα τους, όσο μεγάλα και να φαίνονται. Είναι Motivational Speaker σε corporate events, αθλητικούς συλλόγους και σχολεία και πρόσφατα έγραψε την ιστορία της σε παραμύθι ("Στις 7 κορυφές" από τις εκδόσεις Πατάκη). 

#HerStory