Είναι πραγματικά απίστευτο το τι θαύματα μπορεί να κάνει η μουσική και το θέατρο στις ψυχές των ανθρώπων και δη των μικρών παιδιών. Ακόμη πιο συγκλονιστικό είναι να βλέπεις έναν Έλληνα στις φαβέλες της Βραζιλίας να εκπαιδεύει, να σκηνοθετεί και πάνω από όλα να δίνει ελπίδα εκεί που το «σκοτάδι» στην κοινωνία σκεπάζει την αθωότητα με τον πιο βίαιο τρόπο και η φτώχεια δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο. Ενας ρυθμός ανθρωπιάς ελληνικός με μία δόση παγκόσμιας αισθητικής κουλτούρας αποτελεί πάντα την εγγύηση μιας ουσιαστικής και βαθιά ευαίσθητης επιτυχίας.

Από τη Μία Κόλλια

Ο Σωτήρης Καραμεσίνης είναι σκηνοθέτης, μουσικός και ερευνητής. Συνδυάζοντας τις σπουδές στη μουσική, με την έρευνα στην τραγωδία και τον αρχαίο ηθοποιό, δημιούργησε το διεθνές πλέον «Μουσικό Σύστημα Υποκριτικής» την μέθοδο MUSA (musical system of acting @2008), εισάγοντας τη μουσική ως θεμελιώδες στοιχείο, κινητήρια ενέργεια και καταλύτη στην εκπαίδευση και τη δημιουργική δράση του ηθοποιού.

Από το 2000 έως σήμερα, σκηνοθέτησε έργα των Ευριπίδη, Ζαν Πολ Σαρτρ, Όσκαρ Ουάιλντ, Ζαν Ανουίγ, Ευγένιου Ιονέσκο, Γκράχαμ Γκριν, Χάρολντ Πίντερ, Χάουαρντ Μπάρκερ, Ιγκνάσιο δελ Μοράλ κ.α. Από το 2008 έως το 2017 έζησε στο Ρίο ντε Τζανέιρο, όπου σκηνοθέτησε κυρίως αρχαίες τραγωδίες, ανέπτυξε και δίδαξε τη μέθοδό του σε σχολές θεάτρου και σεμινάρια. Δίδαξε την μέθοδό του και σε πολλά διεθνή εργαστήρια θεάτρου όπως την πανλατινοαμερικανική συνάντηση για το διδακτική του Θεάτρου στο Blumenal της Βραζιλίας (2014), το 1ο διεθνές σχολείο αρχαίου δράματος «Λύκειο της Επιδαύρου» (2017), MUSA και Κορεάτικο Θεάτρο “Pansori”, έρευνα για τη σχέση του Κορεάτικου θεάτρου με την Ελληνική Τραγωδία σε συνεργασία με την γραμματεία Πολιτισμού της Ν. Κορέας - Σεούλ, (2018) κ.α.

Από το 2017 διδάσκει το «Μουσικό Σύστημα Υποκριτικής» στη Δραματική Σχολή του θεάτρου Τέχνης «Κάρολος Κουν». Από το 2017 συνεργάζεται με την vocalist vocal coach Αγγελική Τουμπανάκη, για την δημιουργία παραστάσεων και την εκπαίδευση των ηθοποιών/performers και έχουν ιδρύσει την Καλλιτεχνική μη κερδοσκοπική εταιρεία «ΜΟΥΣΑ».

Στη Βραζιλία με αγάπη

Ο Σωτήρης Καραμεσίνης έζησε για 8 χρόνια στην φαβέλα Vidigal του Rio de Janeiro. Εκεί έγινε ο πρώτος ξένος σκηνοθέτης που συνεργάστηκε με την πρωτοποριακή θεατρική ομάδα "Nós Dο Morro" γνωστή διεθνώς από τα παιδιά και τους νέους ηθοποιούς της που πρωταγωνίστησαν στη βραβευμένη ταινία «Η Πόλη του Θεού» του Fernando Meirelles (City of God, 2002). Δίδαξε και σκηνοθέτησε τις Βάκχες του Ευριπίδη παράλληλα με μια μακρόχρονη εκπαίδευση της ομάδας στην MUSA.

Ακολούθησαν κι άλλες σκηνοθεσίες και συνεργασίες, ώσπου το 2013 ίδρυσε τη θεατρική εταιρεία “Musa cia Teatral”, αποτελούμενη από πρώην μαθητές του στις δραματικές σχολές και νυν συνεργάτες του.

Με την ομάδα του και σε συνεργασία με την ΜΚΟ "Solar meninos de Luz" δημιούργησαν ένα εθελοντικό, πρότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα «θεάτρου στο σχολείο» για τα εκατοντάδες παιδιά και εφήβους στις φαβέλες του λόφου του Cantagalo στο Rio de Janeiro.

Από τότε μέχρι σήμερα, έχουν καταφέρει να ανεβάσουν δεκάδες έργα, να γυρίσουν ταινίες μικρού μήκους, να κερδίσουν βραβεία και διακρίσεις για το έργο τους και να ταξιδέψουν με τις παραστάσεις τους.

https://www.youtube.com/watch?v=jrP8gFU4OAs

Στα μαθήματα θεάτρου συμμετέχουν κάθε χρόνο περί τα 200 παιδιά. Το 2020 αποφοίτησαν οι πρώτοι έφηβοι έχοντας κάνει 6 χρόνια θέατρο στο σχολείο και οι περισσότεροι συνεχίζουν να εργάζονται και να συμμετέχουν στα θεατρικά του σχολείου. Η ομάδα συνεργάζεται με 3 πανεπιστήμια, δεχόμενη φοιτητές να κάνουν τις πρακτικές ή τις διπλωματικές εργασίες τους στα παιδαγωγικά του θεάτρου. Η καλλιτεχνική δραστηριότητα του Σχολείου δεν έχει τίποτα να ζηλέψει πλέον και από τα ακριβότερα ιδιωτικά σχολεία της χώρας.

Ο Σωτήρης με την ομάδα του καθοδηγούν με την εμπειρία και τις γνώσεις τους και άλλους εκπαιδευτικούς που ενδιαφέρονται για την μέθοδο της επιτυχίας τους μέσα από εργαστήρια και σεμινάρια.

Η ταινία «Ευτυχισμένοι πρίγκιπες»:

Τα μαθήματα θεάτρου του 2016 και η προετοιμασία τους για παράσταση, με μια ομάδα 20 παιδιών, τρίτης, τετάρτης και πέμπτης δημοτικού, αποτέλεσαν το θέμα του documentary/film «Ευτυχισμένοι πρίγκιπες» του Πάνου Δεληγιάννη, σε παραγωγή Αργύρη Παπαδημητρόπουλου.

H ταινία έκανε πρεμιέρα στο 20ο διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης το 2018 και από τότε απέσπασε πολλά́ βραβεία και διακρίσεις σε εθνικά́ και διεθνή́ φεστιβάλ ανά τον πλανήτη. (227) Príncipes Felizes - Happy Princes - Ευτυχισμένοι Πρίγκιπες [trailer] Panos
Deligiannis-2018 - YouTube

Λίγα λόγια για την ταινία: «Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» του Όσκαρ Ουάιλντ, είναι το έργο που σχεδιάζουν να ανεβάσουν και η αφορμή για τις πρωτόγνωρες αλλαγές που θα
φέρει το θέατρο στον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τον εαυτό τους, το γκέτο τους, τη γεμάτη αντιφάσεις πόλη τους.

Μια πόλη που ακροβατεί ανάμεσα στην τυφλή βία και τις ξέφρενες φιέστες ενώ την ίδια ώρα οι νεαροί ήρωες του ντοκιμαντέρ ακροβατούν ανάμεσα στο όνειρο του θεάτρου και τη σκληρή πραγματικότητα.

Ένα παραμύθι με αλληγορική σημασία που γεφυρώνει το θέατρο με την πραγματικότητα. Στην φανταστική πόλη του έργου και στο Ρίο, δυο αγάλματα δεσπόζουν στο τοπίο και παρατηρούν από ψηλά τη ζωή που κυλάει στα πόδια τους, τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτώχεια, το περιθώριο, την αδικία. Το άγαλμα του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα και το άγαλμα του Ιησού Λυτρωτή. Το ταξίδι παιδιών και δασκάλων που διαρκεί μια σχολική χρονιά συμπυκνώνεται σε ένα ημερολόγιο εμπειριών, σκέψεων και συναισθημάτων που η ταινία έρχεται να καταγράψει.

Λίγες ημέρες πριν από το ανέβασμα της παράστασης κι ενώ το Ρίο ετοιμάζεται να υποδεχτεί πανηγυρικά τη νέα χρονιά και το επόμενο καρναβάλι, μικροί και μεγάλοι πρωταγωνιστές ξετυλίγουν τις προσωπικές στιγμές μιας χρονιάς θεάτρου, φτάνουν στην κορύφωση της πορείας ταξιδεύοντας από τη φαβέλα στο μακρινό, λαμπερό Ρίο, ζουν τις πυρετώδεις ετοιμασίες της πρεμιέρας, το χτυποκάρδι των παρασκηνίων, την αγωνία πριν το χειροκρότημα.

Η ρεαλιστική καταγραφή και ταυτόχρονα η αναπαράσταση στιγμών από τα ίδια τα παιδιά- ηθοποιούς και τις οικογένειές τους, δημιουργεί ένα μίγμα γραφής που κάνει όλη την ταινία ένα κινηματογραφικό παιχνίδι όπου τα σύνορα ανάμεσα στα συμβάντα και την αναπαράσταση χάνονται.

Το φιλμ γίνεται τελικά κι αυτό ένα πεδίο έκφρασης που επεκτείνει τη θεατρική εμπειρία των παιδιών, κάνοντάς τα θέμα αλλά και ερμηνευτές του εαυτού τους και της ζωής του ταυτόχρονα.

#HISstory